Als Au Pair in Engeland tijdens Covid-19: Sara

Hee, ik ben Sara, 18 jaar en ik ben voor 4 maanden naar Engeland gegaan als Au Pair.

Al toen ik een jaar of 16 was, speurde ik het internet af naar de mogelijkheden voor een tussenjaar. Al snel kwam ik Travel Active tegen en kon niemand mij meer van het idee afpraten dat ik een Au Pair zou worden. Ik moest jammer genoeg nog wel even wachten, maar halverwege mijn examenjaar kon ik mij gaan aanmelden! Ik zal het eerlijk toegeven dat ik er best wel tegenop zag om mijn oppasadresjes voor een referentie te vragen, ik wilde namelijk niet dat zij een andere oppasser gingen zoeken! Maar zij waren heel positief en al snel had ik alle formulieren ingevuld en was het tijd voor het interview. Hier was ik toch wel een beetje zenuwachtig voor, maar geloof me, het valt echt heel erg mee. Ik vond het zelfs gezellig!

Toen was het wachten op een gastgezin. Gelijk in de eerste week kreeg ik twee gastgezinnen binnen en met beide ging ik een gesprek aan. Na het eerste gesprek was ik al gelijk enthousiast en was ik ervan overtuigd dat het tweede gezin dit gesprek niet kon overtreffen. Maar ik had het mis, het tweede gezin was zelfs nóg leuker. In mijn hoofd had ik nog alle tijd om een beslissing te maken en mij voor te bereiden op mijn avontuur. Diezelfde dag kreeg ik nog een verassend mailtje van het tweede gezin, waarin zij me bedankte voor het leuke gesprek. Maar dat was niet het enige, zij nodigde mij al gelijk uit om hun Au Pair te worden! Je kan wel begrijpen dat dat wel een hele verassing was. Dat weekend nam ik de tijd om na te denken en na nog een gesprek besloot ik ‘ja’ te zeggen tegen het tweede gezin. Als je dacht dat dit heel erg snel ging, bereid je dan voor op het volgende. Het gezin waar ik naar toe ging had mij al zo snel mogelijk nodig. Ik had nog een aantal verplichtingen hier in Nederland, maar ik had tijd over 1,5 week. En dat heb ik gedaan. In ongeveer twee weken heb ik een gezin ontmoeten en ben ik naar Engeland gevolgen.

Het lieve gezin waar ik terecht kwam was een gezin van 4:

Vader, moeder, dochter (16), dochter (1). Vanzelfsprekend kreeg ik de zorg van de baby op mij.

Ik vertrok in september (2020) naar Engeland, dus midden in de pandemie. Bij aankomst stond de vader mij op te wachten en reden we naar ‘huis’. Daar kreeg ik een warm ontvangst van hun puppy en ontmoette ik de rest van het gezin. Ze hadden mijn kamer al leuk ingericht en introduceerde mij diezelfde middag nog aan hun vrienden. Een dag met veel indrukken kan je wel zeggen.

Ik werd ontzettend fijn ‘ingewerkt’ in de eerste week. Langzaam aan kreeg ik steeds meer taken en kreeg ik de tijd om aan hun routine te werken. Ook trok ik veel op met de oudste dochter, wat heel gezellig was. De baby waarvoor ik zorgde zat jammer genoeg de eerste twee weken niet zo goed in haar vel, waardoor ze ontzettend veel huilde. Dit was natuurlijk wel jammer en eerlijk gezegd ook wel een beetje zwaar, maar naarmate de dagen vorderde ging het steeds beter. Met de dag kon ik meer en meer genieten van dit lieve meisje.

Zo makkelijk of zwaar als je het zelf maakt zou ik zeggen. In de eerste weken waren de winkels nog open en ging ik in het weekend vaak naar de stad Norwich (dit was een half uurtje rijden vanaf ons huis). Maar na een week of 4 ging alles op slot en met een enkele uitzondering ging het land ook niet meer ‘open’. Het gezin was ook ontzettend druk en werkte ook regelmatig in de weekenden, waardoor we er eigenlijk niet op uit trokken als gezin. Dit vond ik wel een beetje jammer, want er waren ook geen andere Au Pairs in de buurt. Gelukkig kon ik het goed vinden met de oudere dochter en spendeerde we de weekends samen. Pas na een maand of twee ‘leerde’ ik autorijden, want links hè. Het rijden was eigenlijk geen probleem, maar met het bedenken aan welke kant ik moest rijden bij het oversteken van een kruispunt had ik moeite. En ik kan je vertellen dit is nooit makkelijk geworden en nu zelfs in Nederland weet ik het soms even niet meer. Nu dat ik kon rijden had ik ook iets meer vrijheid, want ik leefde in een gebied waar niks op loop/fiets afstand was, op een bos na.

Door het virus kon ik er niet op uit trekken en plekken ontdekken, wat ik toch wel een hele grote domper vond. De eerste weken maakte het mij niet zo veel uit, maar uiteindelijk wilde ik graag toch iets om naar uit te kijken in de week. Toen werd het voor mij ook wel een beetje eentonig. Ik was gewend aan alles en daardoor werden de weken hetzelfde. Daarnaast werd het virus alleen maar erger en leefde ik in het land van de mutant.

Nadat we het nieuwe jaar ingegaan waren besloot ik om naar huis te gaan. De restricties namen namelijk toe (en de heimwee stiekem ook). Halverwege januari vloog ik weer naar huis en dat was maar goed ook want een week later verbande Nederland al het verkeer vanuit Engeland.

Dus ja een au pair zijn in coronatijd is misschien iets minder leuk, maar iedereen heeft het nu iets minder leuk door de pandemie. Desondanks was dit een geweldig avontuur en zou ik het echt wel nog een keer doen.