Cécile vertelt over de verschillen tussen Kenia en Nepal (deel 3)

In Nepal kon je gelukkig ook als Europees meisje rondreizen, al zijn ze daar wel veel meer gewend aan toeristen. Begrijp me niet verkeerd, want je valt zeker op. Ik weet niet hoe vaak ik wel niet naar een taxichauffeur heb geroepen dat ik echt geen lift nodig had. In Kenia was het misschien juist handig om op te vallen, want dan werd je extra goed en snel geholpen. In Nepal vond ik het soms ongelofelijk irritant!

Ik verbleef in Nepal in een vrijwilligershuis op het terrein van een Nepalees gezin in Kathmandu. We hadden genoeg privacy, maar aten samen met het gezin en konden altijd bij hun terecht voor vragen. De eerste week begon ik met een uitgebreide cultuurweek. Zo konden we rustig aan het land wennen en alle sociale gebruiken leren terwijl we allemaal mooie dingen van de stad mochten zien.

Eigenlijk hoefde ik niet zo aan het land te wennen. Er heerste een beetje dezelfde chaos als in Kenia, maar verder is Nepal wel moderner dan Kenia. Je hebt wel veel culturele regels waar je je aan moet houden in Nepal. Gelukkig kregen we die ook allemaal uitgelegd de eerste week.

Na de cultuurweek begon mijn volgende vrijwilligerswerkproject: werken op een opvang voor straathonden en -katten. Om daar te komen moest ik iedere dag eerst 20 minuten lopen, een halfuur met de lokale bus en dan nog zo’n 20 minuten lopen. Ik vond het hartstikke leuk om zo ver te moeten reizen iedere dag. Zeker die bus! Wat een ervaring iedere keer! Mijn dagelijkse werkzaamheden waren op de opvang net zo relaxed als in Kenia. In beide landen kennen ze geen stress. Héérlijk!

In het begin was het nog een beetje zoeken waar ik nou precies kon helpen op de opvang. Ik moest eerst het vertrouwen winnen van de staff en er was zoveel werk dat je nauwelijks wist waar je kon beginnen. Uiteindelijk deed ik iedere dag wel weer wat anders! ‘s Ochtends maakte ik vaak de hokken schoon, dan hielp ik begin van de middag vaak in de kliniek waar ze dan sterilisaties en castraties deden en aan het eind van de dag liep ik ook nog met wat honden. De honden waren ondanks hun achtergrond allemaal zo ontzettend lief! Dat verbaasde me zo! Maar wat een schatjes! Het lopen was dan misschien nog wel het moeilijkst: hoe loop je met een hond aan een lijn, die gewend was om altijd vrij te zijn? Dat moesten ze nog helemaal leren.

Er zijn ook dagen geweest dat ik meeging met de ambulance om zieke straathonden en -katten te vangen of ze juist weer vrij te laten. Dat vond ik denk ik nog wel het leukste van allemaal! Ik vond het niet alleen erg cool om op pad te gaan en direct de eerstelijnshulp te bieden. Het was ook ontzettend mooi hoe de lokale bevolking ons soms hielp. In Nepal heb je gewoon twee soorten mensen: de mensen die de straathonden en -katten haten of mensen die juist erg van ze houden. Het was erg mooi om de mensen te zien die juist wel van straathonden en -katten houden. Ik kan niet ontkennen dat ik soms ook best wel heftige dingen heb gezien in de opvang, maar al het overige maakte dat weer ruimschoots goed.

Als ik dan rond een uur of 5 weer terugkwam in het vrijwilligershuis, werden er altijd eerst verhalen uitgewisseld met de andere vrijwilligers die op andere projecten werkten. Na het diner gingen we vaak dan nog ergens een drankje doen. Wat een contrast was dat met Kenia! De weekenden waren ook erg anders! We hadden namelijk alle vrijheid om het land te verkennen en dat deden we dan ook zeker! Echter ging ik ook wel eens niet met de andere vrijwilligers mee. Daarentegen ging ik dan samen met mijn Nepalese vriendin van de opvang iets samen doen! Zo werd ik zelfs nog uitgenodigd voor een traditionele Nepalese verjaardag!