Nicky’s avontuur in Nepal: deel 2!

Tijdens de cultuurweek bij de informatieles krijg ik te horen dat ik toch eerst de aankomende week ga beginnen met constructie werk. Ze kunnen namelijk nog extra hulp gebruiken bij de school die ze nu aan het opknappen zijn. Ze zijn daar de klaslokalen voor het eerst aan het opknappen door middel van verven en het ook meteen op te fleuren. Mooi doel en leuk project! Laat mij maar lekker verven. Als de school klaar is, dat kan ook pas over twee weken zijn (ze zijn niet zo strikt in hun planning), dan ga ik naar het KAT-Center. Dat staat voor Kathmandu Animal Treatment Center. Ook daar ga ik constructie doen, maar ik ga me er ook al bezighouden met de straathonden. Het loopt allemaal door elkaar. Ze hebben aangegeven dat als er niet genoeg werk is die dag met constructie, ik ook gewoon bij de honden kan helpen.

Na de informatie les, was het tijd voor een echte Nepalese kookles. We hebben Puri bread met curry gemaakt. Dus gefrituurd brood met een curry soep. Lekker hoor! Vervolgens mochten we het meteen opeten tijdens de lunch. Leuke eerste helft van de dag zo!

Na het ontbijt vertrekken we om 10 uur richting het constructiewerk. Hier werken we twee uur waarna er tijd is voor de lunch, om in de middag nog 2 uur aan de slag te gaan! Iedere woensdag is er een meeting om 17.00 uur. Iedereen die een project doet, moet daarbij aanwezig zijn. Hier mag je alles vertellen over je project: Heb je iets nodig? Hoe gaat het? Kun je hulp gebruiken? Wat gaat goed & wat niet? Heb je nog tips voor het project? Etc. Samen met de constructie crew geven we aan dat we vrijdag meer handen nodig hebben. Het moet namelijk vrijdag allemaal af, want zondag is de vakantie voorbij en gaat de school weer open. We willen erg graag het project afronden! Ze geven aan dat ze meteen gaan kijken wat ze kunnen doen en komen erop terug!

In een week hebben we veel kunnen doen. Een aantal Chinezen zijn met ons mee gegaan op de laatste dag om het zo ver mogelijk af te krijgen. Het is erg netjes geworden en we leveren drie mooie klaslokalen af!

In mijn hoofd probeer ik me wel een beetje voor te bereiden op wat ik daar ga zien bij het KAT Center (Kathmandu Animal Treatment Center). Ik heb natuurlijk al wat straathonden op de straat gezien en wat verhalen gehoord. Nadat ik hier een halve dag ben geweest, blijkt dat dit niet het project voor mij is. Ze doen bij het KAT center écht goed werk, ik ben blij dat ze er zijn en dat ze de honden helpen. Maar als ik me dan besef dat als de honden “beter” zijn, dat ze weer gewoon de straat op gaan, breekt mijn hart echt in 100 stukken. Ik kan dit niet! Ik kan niet omgaan met dit leed. Vooral wetende dat er geen wachtende baasjes zijn die ze met liefde opvangen als ze weer beter zijn. Er is nog wel een strijd gaande in mijn hoofd, want ik heb hier 6 maanden naar uitgekeken, ik heb deze keuze gemaakt en dus moet ik het afmaken, ik moet dit toch gewoon kunnen... NEE! Ik kan dit niet. Ik ga dit niet trekken. Grens getrokken en ik ga er niet overheen.

Ik heb meteen een gesprek aangevraagd met Rajesh om dit te bespreken. Nadat ik me heb opgefrist, loop ik naar beneden en we gaan samen even zitten. Hij had al gehoord over mijn verdriet van de coördinator die met ons mee was en ik krijg meteen een arm om me heen. Dat is fijn! Ik vertel mijn hele verhaal en krijg weer tranen. Als ik Rajesh aankijk zie ik dat hij ook tranen in zijn ogen heeft. Hij voelt mijn verdriet. Ik krijg een dikke knuffel.

Hij geeft aan dat ik natuurlijk niet meer terug hoef. Hij zegt dat ik morgen gewoon een dag vrij ben, zodat ik 3 dagen heb om even bij te komen met het weekend erbij. Hij laat daarna meteen alle mappen met de projecten zien die er zijn. Hij vertelt dat ik volgende week kan schilderen bij een project samen met iemand anders zodat ik wat kan doen wat ik leuk vind. In die week kan ik me verder oriënteren wat ik qua projecten verder nog meer leuk zou vinden. Superlief en superfijn deze vrijheid, begrip en flexibiliteit vanuit The Green Lion.

Omdat de ruimte boven bezet is tot 11.00 uur, besluit ik nu even in de mappen van alle verschillende projecten te duiken. Na een half uur kom ik tot de conclusie dat het Women Empowerment project mij het meest aanspreekt. Dat betekent dus Engelse lesgeven aan oudere Nepalese vrouwen, om hun zo een betere kans te geven in de maatschappij. Vaak komen ze vanuit verre streken, hele arme gebieden en hebben nooit onderwijs gehad. Dit is hun kans om wat Engels te leren en dan zo aan een baan te kunnen komen. Dit lijkt mij een ontzettend mooi project om te mogen doen.

In mijn volgende blog zal ik het uitgebreid gaan hebben over mijn Himalaya rondvlucht! Stay tuned!