Nicky’s avontuur in Nepal: deel 3!

Op dinsdag ga ik samen met een andere Nederlandse vrijwilligster, een rondvlucht boven de Himalaya doen! 50 minuten mogen we de Himalaya van boven af en van opzij zien, zelfs de Mount Everest! Dat is toch wel een bucketlist dingetje hoor! Nadat de vlucht 2 keer gecanceld was vanwege slecht weer, zijn we de derde keer een beetje zenuwachtig naar het weerbericht aan het kijken. Alles rondom Mount Everest geeft prima weer aan. Ook bij Kathmandu zou het moeten opknappen in de ochtend. Ik haal een lekker grote cappuccino op het vliegveld en laat het grote wachten maar weer beginnen… Om 7.00 uur krijgen we te horen/lezen dat er meer informatie om 7.45 uur komt. Om 7.30 uur staat er ineens meer info pas om 08.30 uur. We zitten hier nu al 1,5 uur en als het dan eindelijk 08.30 uur is, staat er weer dat we om 09.00 uur meer informatie krijgen. Zucht.... Ik begin een beetje de hoop te verliezen. Er zijn al best wat mensen afgehaakt en weggelopen. 2,5 uur wachten is ook best lang! Om 08.35 uur is de mist nog niet helemaal weg, maar de zon schijnt er al wel doorheen.

Om 09.15 uur is mijn reisgenootje het wachten zat en loopt naar de gate om daar te vragen hoe het zit. Ze komt weer tevoorschijn uit de mensenmassa met een glimlach. We mogen boarden! Wat fijn dat ze daar even heen is gelopen, want anders hadden we het waarschijnlijk helemaal gemist!

Iedereen heeft een raamstoel, dus er zit niemand naast je. Ik zit op stoel 8A. Ik zit precies bij de propeller en vleugel van het vliegtuig. Ik heb een hoop geld betaald voor dit uitzicht? Dat wordt geen duidelijke foto’s. Hier moet ik wat op verzinnen.

Als we zijn opgestegen vliegen we op een begeven moment door de smog heen en dan is het ineens helder. Wow! Daar zijn de bergen al! Bizar wat je in Kathmandu allemaal zou kunnen zien als er geen smog zou zijn. Als het teken van de stoelriem uit is, besluit ik om brutaal te zijn. Ik hoorde dat er achterin een Amerikaan zit en besluit naar hem toe te lopen. Ik lach lief, vertel over mijn uitzicht en ik vraag of ik naast hem mag zitten om af en toe wat foto’s kunnen maken. Dat mag! Jeej!!

En dan ineens is hij in beeld... de Mount Everest! YES! Ik zie hem!

Helaas is er bij de top wat bewolking en dus kunnen we die niet zien, maar de rest is allemaal helder. Wat bijzonder om het hoogste punt van de wereld te mogen zien. Ik bedenk me meteen dat ik ook het diepste punt van de aarde heb mogen zien bij de Grand Canyon. Twee bijzondere dingen op mijn bucketlist die ik nu heb afgestreept.

Blijkbaar zitten we in het enige land ter wereld waarbij je nog in de cockpit mag! Om de beurt mogen we even gluren in de cockpit en kun je Mount Everest zien! Best wel vet hoor!!

Ik besef me dan ook ineens dat ik vandaag precies een maand van huis ben en dat ik mijn eerste hoogtepunt te pakken heb.

In mijn volgende blog zal ik meer vertellen over mijn werk bij het Women Empowerment project!