Marenka doet vrijwilligerswerk in Nepal: ‘Locals deden een schietgebedje’

De eerste twee dagen waren voor mij heel erg wennen. Het is een ‘echt’ derdewereldland. Dit is een totaal andere cultuur en de manier van leven hier is niet te vergelijken met die van thuis. De eerste week is puur ter introductie en dat is iets wat je ook echt nodig hebt in een land als dit. Zo eet je hier met je handen, ook de rijst. Dit doe je met rechts, omdat je met je linkerhand jezelf schoonmaakt na de toiletgang, er wordt géén wc-papier gebruikt. Gelukkig is het wel toegestaan om zelf wat wc-papier te kopen, maar eten moet ik wel met mijn handen doen. Ook kregen we een Nepalese naam toegewezen. Mijn naam is Maya en zo wordt ik ook echt genoemd hier in dit huis. Dit wordt gedaan door middel van een ceremonie. We kregen een rode stip op ons hoofd, wat betekent dat er over ons gewaakt zou worden.

Rajesh behandelt ons als een van zijn eigen kinderen. We eten samen, kletsen samen en als je iets kwijt wilt, staat hij open om te luisteren. Ook de kinderen vinden het fijn dat we er zijn. De jongste noemt mij ‘didi’, wat zus betekent.

Grote ravage

Tijdens de introductieweek kregen we vier keer een Nepalese taalcursus. ‘Mero naam Maya ho’ is ‘Mijn naam is Maya’. Rajesh gaf ons les over de religie en cultuur hier in Nepal, hij is een goede verteller. We hebben rondgelopen in de buurt, verschillende tempels gezien en ik heb mijn eigen Nepalese jurk laten maken (helemaal op maat!). We bezochten een buitenwijk van Kathmandu en gingen vanuit daar een berg op waar we een supermooi uitzicht hadden over de stad. We liepen een stukje door Kamhel, het toeristische gedeelte met veel leuke winkeltjes en ook westerse en Chinese restaurantjes. Ook gingen we naar het oudste gedeelte van Kathmandu. Hier is het een grote ravage. De mensen zijn nog steeds hard bezig om alles op te ruimen.

Er is overal nog veel te zien van de ravage als gevolg van de aardbeving, maar wat mij opviel is dat de locals hun leven goed oppakken. De kinderen spelen en iedereen is vrolijk, aardig en super gastvrij. Ook leek het net of de mensen aan mij konden zien dat ik kwam om te helpen. Alle kinderen zeiden verlegen gedag en een aantal keer kwam het voor dat een local mij aanraakte en dan een schietgebedje deed en riep ‘God bless you’.