Vrijwilliger Jone “Tuta onana badaaye Tanzania!”

Op een doorsnee dag begonnen we rond half 9 aan onze halfuur durende wandeltocht richting de school. Eenmaal bij de school begonnen we met het repareren van schoolbanken, het schilderen van de klaslokalen, het bouwen van nieuwe toiletblokken en het pleisteren van de buitenmuren. Ook hielpen we een van de mama’s uit het dorp met de wederopbouw van haar hutje. Deze was tijdens het regenseizoen grotendeels weggespoeld en was absoluut niet meer bewoonbaar toen wij aankwamen. Rond een uurtje of vier kwam er een einde aan de werkdag en mochten we terug naar het kamp om daar met een beetje geluk een douche te nemen.

De werkdagen waren erg zwaar, maar betekenisvol en bovendien super leuk . Zo eindigde de eerste dag bij het hutje in een mega moddergevecht (super goed voor je huid!) en werden we bij ons zware werk ondersteund, of eigenlijk juist vertraagd, door alle nieuwsgierige kinderen die maar al te graag in de kruiwagens sprongen en op de emmers wilden jammen. En ja, ook de gedachte dat je van al het zware werk dun, gespierd en bruin werd was een goede motivatie. Daarnaast hoefden we natuurlijk niet 24/7 keihard te werken, maar hadden we in de weekenden lekker vrij!

Voordat ik naar Tanzania vertrok had ik verwacht dat we in de weekenden onwijze cultuurtijgers uit zouden gaan hangen, maar ik had het mis. Ik zat namelijk in Afrika met Britten en Australiërs die vaak zin hadden in een goede borrel. Klein detail was ook dat de medicijnen die iedereen tegen malaria slikte ervoor zorgden dat de alcohol iets harder aankwam. Wel leerden we elkaar hierdoor we al snel goed kennen en werden we een hele hechte groep.

Naast deze gezellige avonden gingen we in de weekenden snorkelen, op safari (dus wel degelijk iets van de cultuur en natuur gesnoven), gewoon naar het dorp om te voetballen met de kinderen of leerden we Swahili van de oudere locals. In het begin was het best lastig om met de locals te communiceren, want zij konden bijna geen Engels en wij kwamen in het Swahili niet heel veel verder dan Jambo (hoi) en Hakuna Matata (geen zorgen). Gelukkig kon ik al snel een aardige conversatie voeren in het Swahili en werd ook het Engels van de locals een stuk beter naar verloop van tijd.

Behalve de vaardigheid om hun taal te spreken, hebben de locals mij geleerd dat wij (westerlingen) vaak veel te gehaast leven. Pole pole simba! Ofwel: rustig aan leeuwtje! Zo was op tijd komen geen prioriteit en duurde sommige dingen oneindig lang. Iets anders wat ik aan mijn tijd in Afrika heb overgehouden is meer enthousiasme voor mijn studie. En dan niet op een zeurderige ‘In Afrika hebben ze geen kans om te studeren’ manier, maar anders. Toen ik een van de locals hielp met zijn huiswerk, zag hoe leergierig hij was en hoe blij hij was als bleek dat hij zijn opdrachten begreep, werd ik er namelijk aan herinnerd dat ik iets studeer wat ik echt leuk vind. Ik hoop dan ook dat ik bij mijn tentamens dit jaar iets minder verdrink in alle stress en dat ik mezelf een beetje kan redden met de gedachte dat ik iets interessants aan het leren ben.

Tanzania: tuta onana badaaye!

Last but not least heb ik zo’n goede ervaring met Camps International, de organisatie waarvoor ik werkte en partnerorganisatie van Travel Active, dat ik volgend jaar graag weer iets voor ze wil doen. Vlak na terugkomst in Nederland was het plan om met de groep vrijwilligers uit Tanzania de Kilimanjaro te beklimmen en ons hiervoor te laten sponsoren, maar er blijkt nu al dat we waarschijnlijk niet snel opnieuw zoveel geld bij elkaar zullen kunnen sparen. Vandaar dat het plan waarschijnlijk iets wordt uitgesteld. Maar uitstel is in dit geval géén afstel, dus Tanzania:

Tuta onana badaaye!