Jeroen besloot in 2010 te gaan reizen en vrijwilligerswerk te doen in Zuid-Amerika. Iets wat hij eigenlijk al jaren had willen doen en nu was de kans daar. Wat hij op dat moment niet wist, is dat deze reis zijn leven compleet zou veranderen..
In 3 maanden vloeiend Spaans
In augustus stapte ik in het vliegtuig naar Sucre, Bolivia. Ik moet eerlijk bekennen dat ik eerst erg werd overdonderd met alle nieuwe dingen, de cultuur en de taalbarrière. Ik sprak nauwelijks Spaans en dat werd nog eens fijn bevestigd tijdens de taaltest die ik de eerste dag op de talenschool had. Als ik het me goed herinner zei de directrice letterlijk tegen mij: “Mhhh, Jeronimo! Tu Español esta muy muy mal. *Mhhhh, Jeroen!” Jouw Spaans is heel erg slecht. De leraren spraken eigenlijk nauwelijks Engels maar toch hadden ze hun manieren om mij Spaans te kunnen leren.
Ik deed mijn huiswerk altijd in een café om de hoek en bracht het daar meteen in praktijk. Ik zat daar iedere dag en daardoor werd ik uiteindelijk bevriend met het personeel van het café. Toen ik vroeg of ik daar mocht werken om mijn Spaans te oefenen, werd ik ook gelijk aangenomen. En omdat ik in een gastgezin verbleef ging mijn Spaans in drie maanden tijd in sneltreinvaart vooruit. Ik voelde mij al gauw helemaal thuis bij dit lieve Boliviaanse gastgezin en ik kreeg alle vrijheid om er een super tijd van te maken. Het gezin bestond uit papa en mama en hun drie dochters. Ze hadden ook een hulp in huis met een dochter die daar ook echt woonde. Het was een veilige en fijne uitvalsbasis. Ik ben na mijn reis niet gestopt met mijn Spaans te verbeteren. Nu 4 jaar later spreek ik vloeiend Spaans zonder erbij na te hoeven denken.
Vrijwilligerswerk op een kinderopvang
Na vier weken Spaanse les begon ik op het vrijwilligerswerkproject. Ik heb gewerkt op een kinderopvang voor alleenstaande moeders in een arme wijk van Sucre. Ik werd de eerste dag begeleid door iemand van school die mij alles uitlegde. Ik had een grote kist vol spullen voor de kinderen en daar waren ze erg blij mee want veel geld voor potloden, scharen enzovoorts hebben ze daar niet. De kinderen noemden mij meteen al oom. Zij waren al erg gewend aan veel verschillende vrijwilligers. Ze vonden het leuk om je te leren kennen en ze wilde allemaal wel iets laten zien of vertellen.
Na een aantal dagen had ik mijn draai echt gevonden. Ik speelde veel met de kinderen en bood ze activiteiten aan waardoor de normale leiding alle activiteiten en maaltijden konden voorbereiden. Ook kregen ze hierdoor de ruimte om wat meer 1 op 1 aandacht te geven aan kinderen die dit echt nodig hebben. De vier weken op dit vrijwilligerswerkproject vlogen voorbij. Ik kijk met een voldaan gevoel terug op wat ik hier heb gedaan, ondanks de wat stroeve start.
En toen..
Ik had gepland om na de vier weken vrijwilligerswerk te gaan rondreizen. Echter, liep de planning heel anders… Ik had namelijk een meisje ontmoet genaamd Paola. Ik had haar leren kennen toen ik op zoek was naar danslessen. Ik had de Entrada de Guadalupe (een optocht ter ere van de maagd Guadalupe vol met dans en muziek) gezien en was zo gecharmeerd dat ik wilde leren dansen. Toen ik mijn collega van het café vroeg waar ik traditionele danslessen kon krijgen, nam hij me mee naar zijn school waar leerlingen oefenden voor de Entrada Universitatio (eenzelfde optocht alleen dan met studenten).
Toen ik me aanmeldde voor de dansles zat er een klein meisje van een jaar of 20 in de hoek huiswerk te maken. Ik weet nog dat ik dacht : “Wouw dat is een mooi meisje”. Ze werd naar me toe geduwd door haar vriendinnen en ze vroeg toen in gebrekkig Engels of ik haar danspartner wilde worden. Ik was erg gecharmeerd en zei natuurlijk ja. De weken die volgden oefenden we iedere avond de dans Ruedachapaca. Eerst was ik erg onhandig bezig maar al gauw begreep ik het ritme en ging het steeds makkelijker. Ik genoot ook super veel van de aanwezigheid van dat knappe kleine meisje. We liepen samen naar huis en we hadden echt een klik.
Maar ik wil je vriendje wel zijn
Toen we op een dag samen naar een feestje gingen, hoorde ik Paola zeggen tegen haar vriendinnen dat ik haar vriendje was. Ik moest lachen en fluisterde: “echt waar?” Een beetje verlegen en schuldig keek ze me aan. Toen zei ik : “maar ik wil je vriendje wel zijn.” Na veel dansles besloot mijn danslerares dat ik goed genoeg was om samen met Paola te dansen op het festival in Oruro. Dit was een grote eer want Oruro is DE plek van de festivals. Het was ook een super ervaring om de cultuur van Bolivia op zo’n manier te mogen ervaren.
Naast de danslessen was ik ook op zoek gegaan naar een ander project wat ik financieel zou kunnen helpen vanuit Nederland. Ik kwam uiteindelijk uit bij Project Ñanta. Een super project met een hele goede manier van werken. Het project is opgezet voor arme straatkinderen in de regio. Deze kinderen kunnen hier goedkoop een maaltijd krijgen, krijgen hulp met school, in hun levensonderhoud en medische / psychologische hulp. Dit project raakte mij enorm en daarom ben ik in Nederland actief aan de slag gegaan om geld in te zamelen voor Project Ñanta.
Uyuni, Potosi en La Paz
In de laatste paar weken besloten Paola en ik alsnog wat te gaan rondreizen in Bolivia. een aantal plaatsen te bezoeken die ik echt wou zien. Uyuni, Potosi, Cochabamba en La Paz wilde ik natuurlijk erg graag zien. De rauwe en pure natuur van Bolivia hebben mij echt geraakt! Zo heb ik de gigantische zoutvlaktes van Uyuni bezocht met een tour van drie dagen. In die tour bezochten, we naast Uyuni, ook vulkanen, woestijnen en thermale baden. Bolivia kent meerdere kleine wereldwonderen van de natuur. Zoals een meer dat van kleur verandert bij wind. Een stenen boom die door de wind op dusdanige manier was gesleten, gigantische geisers en zo kan ik nog wel even doorgaan. Uiteindelijk had ik nog veel meer van Bolivia willen zien. Zo heb je nog de noordelijke provincies met de Amazones en zijn tropische fauna. De dodenweg van La Paz naar Rurrenabaque. Het natuurreservaat Toratora in Cochabamba. Isla de Sol een eiland met oude bouwwerken van de Maya’s en nog veel meer. Wie weet voor een volgende keer?
Het naderende afscheid
Na drie maanden was het tijd om terug te gaan naar huis. Het afscheid was moeilijk. Niet alleen het afscheid van Paola, maar ook het afscheid van alle mooie mensen die ik heb leren kennen. Bolivia is een prachtig land met een grootse cultuur. De Bolivianen heb ik als hele warme en gastvrije mensen ervaren. Ze zijn trots op hun land en hechten heel veel waarde aan familie en cultuur. Ik zal eerlijk zijn ik heb heel wat traantjes weggepinkt toen ik vertrok. Het was zo erg dat de vrouw die naast mij zat in het vliegtuig me vroeg of alles wel goed ging!
Nu vier jaar verder…
Ben ik weer in Nederland in het kleine dorpje Haaften. Ik zit hier samen met mijn vrouw Paola Agudo Ortiz. Ja, dat kleine mooie meisje waarmee ik samen heb gedanst in Oruro. Toen ik in november 2010 terug in Nederland was sprak ik iedere dag met Paola. We konden elkaar niet loslaten, na ons afscheid in november 2010. We spraken elkaar vier jaar lang iedere dag en ik ben uiteindelijk nog drie keer terug gegaan naar Bolivia. Nu is Paola in Nederland en heeft ze net haar visum voor 5 jaar gekregen (hoeraa!!!). Het plan is om uiteindelijk samen terug te gaan naar Bolivia om daar te gaan wonen. We willen een aantal appartementen bouwen, deze verhuren en als dit eenmaal loopt ons eigen huisje bouwen. We hebben intussen in Bolivia al verschillende stukken grond bekeken en zijn druk aan het sparen om het bouwen mogelijk te maken. Naast het sparen volgen we op dit moment allebei een studie. Deze willen we eerst afronden, voordat we vertrekken.
Groetjes en Saludos
Jeroen van Gameren & Paola Agudo Ortiz
(bekijk meer prachtige foto’s van Jeroen & Paola)
Zou jij vrijwilligerswerk willen doen in Zuid-Amerika? Of ga je liever naar een van de andere vrijwilligerswerk bestemmingen? Vraag ook onzevrijwilligerswerk brochure aan en bekijk onze gratis Infodagen!
