Au pair in Italië: “ik sta er elke keer weer van te kijken, ik vind Italië geweldig!”

Na veel voorbereidingen en afscheid nemen van familie en vrienden stapte ik begin juli op het vliegtuig naar Italië. En spannend dat ik het vond! Mijn gastouders en hun zoontje Alessandro (2 jaar) zouden mij daar opwachten. Mijn hersenen draaiden overuren: Zal het wel klikken in ´het echt´? Zullen er ongemakkelijke stiltes vallen tijdens de autorit naar het huis? En hoe moet ik ze begroeten?Achteraf gezien had ik me er niet druk om hoeven maken, het ging allemaal vanzelf! Het duurde niet lang voordat ik me thuis voelde bij het gezin.

Liefde op het eerste gezicht…

De eerste drie weken heb ik in Turijn gewoond, een stad waar ik zeker terug zal komen in de toekomst! Daarna zijn we verhuisd naar Formia, een stadje aan de zee in het zuiden van het land. We waren er nog maar een week en toen gingen we al op vakantie! Vijftien dagen in Sardinië (liefde op het eerste gezicht), drie-en-een-halve dag terug in Formia en toen zes dagen naar Ischia. De start van mijn jaar als au pair wijkt waarschijnlijk af van de gemiddelde start van een au pair-avontuur. Mijn dagen bestonden vooral uit zon, zee en strand. Het goede leven!

Maar wie denkt dat au pair zijn een vakantie is… don’t be fooled, want dat is het zeker niet! Ik heb meer dan genoeg vrije uren, maar ik werk ook zeker dertig uur in de week. Vanaf volgende week is de vakantie voor iedereen om, voor mij betekent dit dat ik van maandag t/m vrijdag vijf uurtjes werk. Twee uren breng ik schoonmakend door en de andere drie uren met Ale. We spelen met de auto’s, we bouwen torens met de duplo en schommelen eindeloos in het park (lees: ik duw en hij schommelt). Het grootste deel van de tijd is dit leuk, maar we moesten zeker aan elkaar wennen! Alessandro is een peuter, niet de makkelijkste levensfase want alles (alles!) is van hem. “Mio!” is het woord dat ik het meest hoor op een dag (of misschien is het toch “no!”). Bovendien heeft hij een pittig karakter en stoeien we met de taalbarrière. Gelukkig gaat het wel steeds beter en worden we ook echt wel vriendjes!

Karakteristiek Italië (inclusief lekker eten!)

Is het leven hier in Italië anders? Daar kan ik kort over zijn: ja! Over het algemeen is het goed weer en buiten de heetste uren van de dag om, zijn de meeste mensen buiten te vinden. De natuur is hier anders, ik sta nog steeds versteld van de hoge bergen! Het fruit hangt hier in de bomen: kiwi’s, citroenen en granaatappels. Dat zul je in Nederland niet zien. De mensen hier in het zuiden zijn gericht op contact, ze maken graag een praatje met je. Het kan ook te veel van het goede zijn (uitgevraagd worden door een Italiaan van minstens zestig jaar is niet iets waar ik op te wachten zat!) Daarnaast zie je op straat veel verliefde stelletjes verstrengeld in elkaar, maar spot je ook regelmatig hevig ruziënde mensen. Wellicht zijn ze gewoon in discussie, het gaat in ieder geval gepaard met veel stemverheffing en wilde handgebaren. Ik sta er elke keer weer van te kijken. Ik vind Italië geweldig. De karakteristieke straatjes, balkonnetjes waarop het wasgoed wordt uitgestald en het heerlijke eten!

Toen tijdens de workshop van Travel Active werd gevraagd wie dacht heimwee te zullen krijgen, stak ik (huismus, moederskindje) resoluut mijn hand omhoog. Toch heb ik er tot nu toe geen last van. Natuurlijk heb ik wel eens een dag dat ik graag even thuis zou zijn, maar die momenten duren meestal niet lang. Er zijn zoveel manieren om contact te hebben zonder daadwerkelijk bij elkaar te zijn. Als we nog via postduif moesten communiceren was ik hier nooit aan begonnen!

Home sweet home

Er zitten al twee maanden op! Van de ene kant klinkt ‘nog tien maanden’ als een eeuwigheid, van de andere kant kan ik haast niet geloven dat er ook al twee voorbij zijn. De komende weken ga ik andere au pairs ontmoeten, eindelijk beginnen met taalles en vinden de eerste bezoekjes van mensen van thuis plaats. Iets waar ik heel erg naar uit kijk! Hoe meer ik hier gewend raak, hoe sneller de tijd gaat. Vooral heel erg genieten dus!