Vandaag het laatste blog van Annika, Au Pair Engeland. Hierin blikt ze terug op de absolute hoogtepunten van haar avontuur in Engeland.
Afgelopen maandag vroeg mijn jongste hostchild of ik een verhaal wilde vertellen terwijl we naar tennis toe liepen. Nadat ik haar vroeg wat voor verhaal precies antwoordde ze, na even diep nagedacht te hebben, over je hoogtepunt van je tijd hier in Engeland. Enigszins schoorvoetend moest ik toegeven dat ik zo snel niet een hoogtepunt kon bedenken, dit werd natuurlijk gevolgd met de oh zo bekende vraag, waaaaarom? Mijn antwoord luidde “omdat ik gewoon veel te veel fantastisch leuke momenten hier heb meegemaakt”. Gelukkig was dat acceptabel, zolang ik dan maar een aantal daarvan vertelde. Aangezien over een maand ongeveer mijn tijd hier in Engeland er op zit, dacht ik dat ik een aantal van die hoogtepunten wel in mijn blog van deze keer kon beschrijven. Daarom ben ik mijn persoonlijke blog, die ik hoognodig weer eens moet updaten, door gaan spitten en heb ik de drie meest memorabele stukjes daaruit even op een rijtje gezet.
Het absolute hoogtepunt
Een van mijn absolute hoogtepunten is de eerste keer dat ik een volledige dag alleen was met m’n kinderen zonder enige activiteiten, dit vond ik toch wel een beetje spannend eerlijk gezegd. Beide scholen waren in staking dus had ik een dagje met m’n meiden. Hieronder de beschrijving uit m’n persoonlijke blog:
Zoals in meerdere landen het geval is, zijn ook hier de leraren niet tevreden met hun arbeidsomstandigheden. Daarom gingen zij afgelopen donderdag in staking. Dit hield in dat ik de hele dag op mijn lieve kindjes moest oppassen. Omdat ik na ander half uur met de lego poppetjes te hebben gespeeld dat al redelijk zat was, werd het vanaf dat moment mijn missie om een andere activiteit te bedenken. Dat bedenken was niet zo moeilijk, het overhalen van Mo daarentegen wel. Dat we gingen bakken hadden we al bedacht, alleen hadden zij en Tiggie een heel simpel en snel recept uitgekozen. Mijn hostdad had afgelopen dinsdag een nieuwe baan aangeboden gekregen en geaccepteerd, dus opperde ik het idee om een mooie taart voor hem te maken. Aangezien hij dokter is wilde we een dokterstaart maken. Het enige minpuntje was dat hij zelf nog in huis was toen wij dit allemaal stiekem aan het plannen waren. Nadat we hem uit huis hadden geschopt (eigenlijk ging hij gewoon uit zichzelf weg naar een golftoernooi, maar dit klinkt beter) gingen we beginnen. We hebben ontzettend veel plezier gehad met het maken van de taart. Tiggie en ik hadden vooral veel discussies wie nou precies wat had gedaan en wie er nuttiger was voor het uiteindelijke resultaat. Dit leidde er toe dat we zo veel mogelijk bloem op ons gezicht smeerde, want degene met het meest op zijn gezicht was natuurlijk degene die het meeste werk had geleverd. Dat was onze logische redenering tenminste. Dit zorgde dat wel weer voor een aantal leuke foto’s. Het enige minder succesvolle moment van de dag was het moment waarop de oven aan moesten doen. Ik ging ervan uit dat Tiggie wel zou weten hoe deze werkt en zij ervan uit de volwassene (dat ben ik dus) wel zou snappen hoe dat moest. Ik wilde dat natuurlijk bewijzen en begon dus willekeurig wat knopjes in te drukken. Dit veroorzaakte het ‘probleempje’ dat het lichtje niet meer aanging, wat betekende dat de oven dus ook niet aanging. Nadat ik weer blindelings wat knopjes had ingedrukt sprong de oven uiteindelijk toch nog aan dus kon de cake er veilig in. Sue en Kevin vonden het helemaal geweldig dat we de taart hadden gemaakt dus ik denk dat ons verrassinkje wel geslaagd is!
Iedere keer dat ik langs het Trafalqar Square kom, kan ik er niet onder uit hoe belangrijk de standbeelden van de leeuwen daar zijn geweest voor mijn tijd hier in London. Op een dag die al vrij typisch Annika-achtig begon, heb ik daar namelijk enkele hachelijke momenten op beleefd, die er wel tot hebben geleid dat er een vriendschap ontstond tussen mij en een paar van de meiden met wie ik het meeste heb opgetrokken hier. Hieronder het stuk uit mijn blog daarover:
Dit is het moment waarop ik niet mijn beste beslissing van de dag nam. We wilde namelijk erg graag een foto maken van ons samen op het beeld van de leeuwen. Nu heb ik best een verleden met het ergens opklimmen om er vervolgens te worden afgetild, maar ik kon mezelf natuurlijk niet laten kennen dus daar gingen we dan. Michelle gaf even het voorbeeld aan Sandra en mij hoe je er nou precies moest opklimmen, maar dat bleek in de praktijk voor ons toch wat moeilijker te zijn. Op dit moment kregen we al een klein publiek met ons ‘gestuntel’ maar het kon natuurlijk nog erger. Nadat we onze foto hadden moesten we namelijk weer van de leeuw af. Michelle gaf weer het goede voorbeeld en Sandra volgde al snel. Nu was het probleem dat ik er dus echt niet van af durfde. Aangezien we op dit moment al een vrij groot publiek hadden verzameld kwam mijn reddende engel snel naar voren. In de vorm van een vader die nu wel eens wilde dat ik er af ging zodat zijn kinderen op de foto konden. Desalniettemin tilde hij mij als een ware gentleman van de leeuw af en kon ik weer vrolijk verder London verkennen. Gelukkig ben ik ontsnapt aan de foto’s, ghehe.
Aangezien ik niet zo goed ben in het kort maar krachtig beschrijven heb ik helaas niet plaats om al m’n hoogtepunten hierin te plakken. Daarom nu mijn laatste wat gaat over een meisje, Noemi die mij kwam bezoeken hier met haar vriend. Ik heb met haar in 2012 in Italië gewerkt, en had haar al anderhalf jaar niet gezien. Ze wilde graag alle toeristische hoogtepuntjes langs, waaronder de London Dungeon. Hieronder lees je mijn zeer succesvolle poging om dit bezoekje zonder al te bang te zijn te voltooien.
Alsof dit hoge dieptepunt nog niet genoeg was, besloten we (lees ik werd gedwongen) daarna om in de London Dungeon te gaan. Help. Al toen wij daarvoor stonden begon het drama aangezien de medewerker die er voor stond Noemi nogal belachelijk maakte nadat zij aan haar neus krapte. Ik kon het echter wel waarderen dat ik niet een keer de pineut was. Na de verplichte o zo grappig grappige foto waarbij wij Luca zogenaamd moesten onthoofden was het tijd om de angstaanjagende dungeon in te gaan. Terwijl wij in een donker gangetje met allerlei echte levende ratten om ons heen aan het wachten waren, liep er ook een enge griezel rond om ons alvast in de zenuwachtige angstige sferen te wanen. Met name bij mij was zij daar vrij succesvol in, wat ze ook vrij snel door had. Met als gevolg dat ze naar mij toe kwam met een ‘leuk’ raadseltje. Wat dan wel weer leuk was, was dat ik het antwoord wist, je zag oprecht enige verbazing op haar gezicht dus daar genoot ik met volle teugen van. Het raadsel was ‘what has an eye, but cannot see?’. Nou dat is natuurlijk een naald, wat denk ik de meeste mensen wel hadden geweten. Alleen stond ik met het kippenvel op mn armen, half schreeuwend in die gang, waardoor zij er waarschijnlijk vanuit was gegaan dat mijn algemene kennis eventjes niet meer aanwezig was. Jammer voor haar, het was er lekker wel. De echte tour begon al goed, één van de eerste dingen was dat we in een soort karretje moesten zitten wat in het water lag. Uit het niets werd het pikdonker en schoot het karretje achteruit terwijl er een enorme plens water op ons viel. Ik vond het inmiddels wel tijd om mijn stembanden weer eens te trainen en zette het dan ook op een hoop gegil, als enige. Op naar het volgende avontuur, een andere kamer wat ik redelijk goed overleefde. Helaas moesten we toen door een heel smal, huiveringwekkend gangetje lopen. Desgelijks hier was het zo donker dat je letterlijk niks kon zien, het plafond was ook nog eens zo laag dat ik er niet normaal doorheen kon lopen. Ik sommeerde hierdoor Luca ook om voor mij te lopen en mij te beschermen voor wat komen zou. Gebukt en verstopt onder zijn capuchon die ik met beide handen goed vasthield strompelde ik argwanend door het halletje heen. Zoals ik al had verwacht zat er inderdaad een schrikmoment verwerkt in dit paadje, vanachter een deur die je amper kon zien klonk opeens luid gegil en veel gebonk alsof er een of ander schepsel probeerde te ontstoppen. Met een waas voor mijn ogen, begon ik te springen en gillen, mijzelf vasthoudende aan de capuchon van Luca. Toen ik bedaarde kwam ik erachter dat ik mijn beschermer min of meer aan het wurgen was, waarop ik de capuchon inwisselde voor de rest van zijn vest om mijzelf aan vast te klampen. Gelukkig voor mij vond Luca het allemaal hilarisch en ook Noemi kon hier de humor wel van inzien. Aangekomen bij de kamer van Sweeney Todd moesten we op een stoel gaan zitten. Noemi was zo aardig om mij bij voorbaard al te waarschuwen dat er hoogstwaarschijnlijk wat uit de achterkant van de stoel zou komen aangezien daar smalle gaatjes waren gemaakt. Als bescherming deed ik mijn beide capuchons op en besloot ik maar half op Luca’s schoot te liggen. Het heeft gewerkt, ik heb niet gegild, en ben amper bang geweest. Op een gegeven moment zagen wij dat de actrice, die eerder was weggerend, weer voorzichtig door de deur naar binnen kwam. Ik ging er natuurlijk vanuit dat ze dan wel ergens dicht op iemand zou gaan staan die dat pas zou doorhebben als de lichten weer aangingen. Daardoor deed ik vast mijn ogen dicht, kroop ik nog even extra dicht tegen Luca aan. Toen ik het gegil al hoorde en ik de mensen om mij heen alweer weg hoorde gaan vroeg ik eerst nog even voor de zekerheid aan Luca of het veilig was om mijn ogen open te doen. Dat was zo en met trillende beentjes gingen we verder naar de volgende uitdaging. Al snel kwamen we aan bij Jack the Ripper. Ook hier was weer een leuk trucje met het uitdoen van het ligt toegepast. Deze keer was ik helaas niet snel genoeg, en misschien iets te nieuwsgierig, om mijn ogen dicht te doen. Dit met het gevolg dat ik mij helemaal doodschrok toen ‘Jack’ daadwerkelijk voor mij stond. Ik denk dat ik dichter bij een spastische aanval kwam dan een schrik reactie maar vanaf dat moment heb ik alleen nog maar aan het handje van Noemi verder gelopen met Luca voor mij en mijn ogen negen van de tien keer dicht. Even voor de duidelijkheid, ik was uiteraard niet bang, maar leverde een uitstekende acteerprestatie op. Dit alles om er voor te zorgen dat de mensen om mij heen geamuseerd waren, mocht de Dungeon tegenvallen.
Ik kan uren doorgaan over al mijn avonturen, want dit zijn natuurlijk maar drie punten van een kilometers lange lijst aan fantastische momenten hier!
Lijkt het je leuk om ook Au pair in Engeland te worden?
