Trainen en het zorgen voor racepaarden tijdens mijn boerderijwerk in Australië

Soms zeg ik weleens, als er een deur dicht gaat, gaan er weer andere open. Ook in dit geval ging er weer een deur voor mij open en kreeg ik via via een visitekaartje van een dierenarts. Haar man heeft een stal met racepaarden. Dus ik heb natuurlijk gelijk gebeld. En ja hoor, ik had alweer een nieuwe job, waar ik nu al een tijdje aan het werk ben. Hoewel het hard werken is, bevalt het me prima. Mijn dagen beginnen om kwart over 4 in de vroege vroege morgen. Dan sta ik op en om vijf uur begin ik met het werk. Het eerste uurtje begint met het voeren van de paarden, en het schoonmaken van de stallen. We moeten dan zorgen dat de eerste paarden om zes uur gezadeld zijn.

We trainen dan vier tot zes paarden aan een stuk achter elkaar. Op dit moment zijn er zo’n twintig paarden in training, en zo’n tien staan op rust. We hebben op het terrein een baan liggen waar we de paarden trainen. Deze is rond een kilometer lang schat ik, en heeft veel hoogteverschillen, dus een goede conditietraining. We zijn ‘s morgens rond tien of elf klaar. Dan hebben we meestal een grote pauze, en beginnen dan weer rond half vier om te voeren en de stallen te doen. Meestal zijn we rond zes uur wel klaar. Vaak zijn de tijden afhankelijk van hoeveel mensen er zijn om te helpen.

Omdat er in het weekend maar weinig mensen aanwezig zijn, is het dan ook wel wat harder werken. Niet dat er op zondag getraind wordt, maar ja, de paarden moeten wel verzorgd worden natuurlijk. Er werkte dit weekend ook een andere man, maar die was steeds te laat, en hij praat meer dan dat hij werkte. Dus dit weekend heb ik veel werk moeten doen, en was ik dus behoorlijk afgepeigerd. Ook moet ik soms rond acht uur ’s avonds nog even de paarden checken en eventueel nog wat hooi bijvoeren, en soms nog een paar drollen opscheppen. Aangezien ik dan ook nog zelf moet koken, is er soms maar weinig tijd om lekker te zitten tijdens mijn boerderijwerk in Australië.

De paarden die we hier op stal hebben zijn voor een deel van Roy, mijn baas. Maar een groot deel van de paarden zijn van andere eigenaren. Op de stal ben ik momenteel het mannetje van alles. Ik moet iedereen aan het werk zetten. Ik moet opletten of ze niet iets vergeten/niet twee keer lopen terwijl het in een keer kan, moeten de anderen naar mij toekomen om te vragen welke paarden er gezadeld moeten worden en ga zo maar door. En dan te bedenken dat ik de jongste ben op dit moment! Hoewel het niet altijd even makkelijk is met al deze extra taken, kan ik nog steeds genieten van deze job. En nu ik meer ervaring heb, krijg ik ook meer bevoegdheden om bijvoorbeeld vitamines, medicijnen en andere middelen toe te dienen aan de paarden. Zie je mij al rondlopen met mijn witte handschoentjes! Spuitje hier, wormenkuur daar, 5 ml hier, 10 ml daar en ga zo maar door. Er komt bij deze sport dus heel wat kijken.

Inmiddels heb ik al een paar racedagen meegemaakt, en dan gaat het er op de stallen iets anders aan toe. ’s Morgens vroeg rijden we een paar paarden, en doen we het voeren en de andere nodige werkzaamheden in de stallen. Dan wassen we de manen en staarten van de paarden die deze dag moeten racen en leggen we al het materiaal en de tassen met spullen klaar. Nadat alles klaar is voor de race, hebben we even pauze (een uurtje ongeveer) en gaan we opgefrist en netjes gekleed de paarden inladen. Op locatie aangekomen maken we de paarden steeds klaar voor de juiste race, en overhandigen we het paard aan de jockey met de laatste instructies hoe hij of zij de race moet rijden. Als de paarden terugkomen van hun race, worden ze afgespoten en afgedroogd en nadat alle paarden geracet hebben, weer op naar huis. Daar wacht ons dan nog een hoop werk en zijn we rond 7 uur klaar als we geluk hebben. Het verschilt natuurlijk een beetje hoeveel paarden er moeten racen en in welke race ze zitten.

Op dit moment werk ik dus in Robinson, een gebied/wijk dat onder de stad Albany valt. Persoonlijk vind ik Albany een heerlijk klein stadje. Het is er niet te druk maar ook niet saai of te rustig. Albany ligt zo’n 420 km van het grote en bekende stad Perth vandaan. Het heeft 33.970 inwoners, zo’n 10 stranden, zo’n 28 kerken, een shopping centre, minimaal 3 soorten supermarkten, een gezellige winkelstraat en 1 vliegveld(je). Albany heeft een rol gespeeld in zowel de eerste en tweede wereldoorlogen, waarbij Albany een vesting was voor vele oorlogsschepen. Ook was Albany te kenmerken door de walvisindustrie. Inmiddels is er alleen nog maar een museum van over. De natuur rond Albany is prachtig en een trekpleister voor vele toeristen. Ook op het gebied van vrijetijdsbesteding is er hier genoeg te doen. Denk maar aan de stranden of een van de toeristische trekpleisters. Four-wheel driven, duiken, walvis tours, zonsondergangen spotten enzovoorts. Dus ik heb, denk ik, het beste voor het laatst bewaard. Volgende keer hoop ik jullie weer wat meer te vertellen over mijn boerderijwerk in Australië en het geweldige plaatsje hier.