Au Pair Marije: it’s a match!

In mijn vorige blog eindigde ik met het feit dat ik eerst nog even moest wachten op de goedkeuring van de partnerorganisatie in Australië. Uiteindelijk belandde dat mailtje in mijn mailbox. Mijn profiel was nu ‘up and running’ ik was nogal nieuwsgierig dus heb de volgende ochtend direct een kijkje op mijn profiel genomen. De zoektocht kon direct beginnen want ik had al vijf matches. Een proces van vele gesprekken en e-mailtjes volgde. Bij twee gezinnen had ik een goed gevoel maar helaas kozen zij toch voor een andere au pair, dat was even een tegenslag. Matches verdwenen en nieuwe matches kwamen maar achteraf ben ik er alleen maar blij om want ik kan jullie nu eindelijk vertellen dat ik een fantastisch gezin heb ontmoet!

Na mijn ‘hoe moet dit nou, want ik wil over een dikke maand al vertrekken en heb nog geen gezin’ dipje kreeg ik vrij snel een berichtje van een nieuw gezin. Na het lezen van hun profiel was ik direct enthousiast, zodoende zat ik de volgende ochtend al te Skypen. Het voelde vrijwel direct vertrouwd en het gesprek ging heel relaxed. Bij mijn eerste gesprekken was ik wat nerveus omdat het Engels praten nu echt moest gaan gebeuren. Gelukkig bleek dat allemaal mee te vallen en kon ik een stuk geruster beginnen met dit Skype-gesprek. Aangezien de hostdad momenteel in Melbourne werkt en de hostmom thuis in Brisbane was, was er een beetje gedonder met de verbinding maar uiteindelijk kwam ook dat helemaal goed. Ze stelden zichzelf voor, legden uit wat er van mij verwacht zou worden, vroegen dingen aan en over mij en dat soort dingen.

Na een tijdje bood de hostdad mij aan om bij hun Au Pair te worden, wat was dat fijn om te horen zeg! We hebben afgesproken dat ik de dag erop de hostkids (8 en 4) zou ontmoeten. Dat begon al lekker want ze konden mij niet zien en ik zou mijzelf niet zijn als ik er 10x niks van begreep. Gelukkig kwam ik er na een tijdje achter dat mijn camera uit stond, goedemorgen zeg, lekker slim! De kinderen waren super vrolijk en stelden zich om de beurt voor. De oudste zocht direct Nederland op in haar ‘worldbook’ om te zien waar ik nou vandaan kwam, dus ik hoef de Nederlandse vlag, windmolens en tulpen niet meer te introduceren bij aankomst. Ik had verwacht dat mijn naam nogal een dingetje zou worden, aangezien ik zo’n superleuke ‘e’ aan het einde van mijn naam heb. Maar dat valt reuze mee, ze zeggen het redelijk goed; ‘Mariah’ Diezelfde avond hebben we de overeenkomst papieren getekend!