Denise als au pair in Amerika: ”Je moet helemaal opnieuw beginnen en dat is best even omschakelen”

Voor mijn ‘kleine meisje op naar de grote wereld avontuur’ begon, is er wel het een en ander aan vooraf gegaan. Dus laat ik maar gewoon bij het begin beginnen! Het idee om als au pair naar Amerika te gaan begon eigenlijk vorig jaar. Na mijn afstuderen aan de Hogeschool van Amsterdam merkte ik dat ik toe was aan iets anders. Niet zomaar iets anders, maar om naar Amerika te gaan. Dit wil ik stiekem eigenlijk al sinds ik (echt) nog een klein meisje was. Het idee om dit immens grote land te ontdekken en de kans om hier voor een jaar te wonen in combinatie met het werken met kinderen leek me een grote uitdaging en super toffe ervaring. Niet alleen om meer van de wereld te zien, maar ook om mezelf verder te ontwikkelen en te ontplooien zoals ze dat zo mooi zeggen.

Na hier goed over nagedacht te hebben, research gedaan te hebben en contact te hebben opgenomen met verschillende bureau’s heb ik me uiteindelijk ingeschreven bij Travel Active. Zo kwam van het idee en de infodag het besluit om dit echt te gaan doen. Hier ging best een tijd overheen, aangezien je niet zomaar even naar Amerika gaat. Na al het papierwerk en de acceptatie begon het avontuur pas echt, namelijk de zoektocht naar een matching family. Ook dit was niet even in een weekje geregeld. Dit heeft best een tijd geduurd tot frustratie aan toe om eerlijk te zijn. Maar na verschillende gezinnen via Skype gesproken te hebben was daar dan toch eindelijk mijn match! Op 1 september 2016 werd mijn droom dan toch echt werkelijkheid! Ik ga als au pair naar New Jersey in the United States of America!

Kleine meisjes worden groot zouden mijn opa en oma zeggen. Want ja daar ga ik dan, dat kleine meisje uit het dorpje Nieuw-Vennep gaat de grote wijde wereld in. En ja ik vind het spannend, maar ik ben ook toe aan iets totaal anders en klaar om dit grote avontuur aan te gaan. Mijn hostfamily is met zijn vijfjes, vader Dave, moeder Beth en samen hebben ze drie meiden. De oudste Caitlin is 12 jaar, de middelste Juliette is 8 jaar en de kleinste Charlotte is 6 jaar en niet te vergeten de hond Oreo. Een dolle meidenboel dus, dat wordt vast een hoop tutten, prinsessen, geklets en natuurlijk ook de typische meidendrama’s. Gelukkig weet ik daar zelf wel het een en ander van!

Ik kan je zeggen de afgelopen weken zijn echt crazy geweest en super hectisch. Ik ben in een soort rollercoaster beland, waar je niet even 1,2,3 uit kan stappen. Vanaf het moment dat ik officieel wist dat ik zou gaan, tot het moment dat het opeens nog maar 1 week was en vandaag ben ik precies 1 maand bij mijn hostfamily. Reden genoeg voor mijn eerste blog. De weken voor ik wegging, heb ik vooral veel doorgebracht met mijn familie & vrienden. Veel leuke dingen gedaan en vooral veel uiteten geweest. Als kers op de taart hebben mijn dierbaren ook nog een onvergetelijke surprise party in volledig Amerikaanse stijl gegeven, met veels te veel lieve cadeautjes. Op het moment dat ik op Schiphol aankwam, besefte ik nog niet eens echt helemaal dat ik wegging. Het inpakken van mijn koffer heb ik serieus de nacht voor ik wegging pas gedaan, maar ach, gelukkig was daar mijn lieve mama die wel even wist hoe ik dit moest doen, want ja nu kon ze me nog even helpen met alles. Van veel mensen had ik al afscheid genomen, maar op Schiphol was er ook nog een heel uitzwaai comité. Super fijn, maar ook om te janken (letterlijk).

Samen met mijn mede au pair Kirsty, die ik ook ken via Travel Active, vlogen we naar Newark, New Jersey. Eenmaal de lucht in dacht ik wel even, ga ik dit echt doen? Het was super fijn om samen met iemand te reizen waar je alles mee kan delen en zeker omdat zij al voor de tweede keer ging! Vanuit het vliegtuig kon ik de skyline van New York al zien en begon de adrenaline al door mijn lichaam te stromen. Onderweg naar het New Yorker hotel, midden in Manhattan, keek ik mijn ogen al uit. Eerlijk gezegd kan je je echt geen voorstelling maken van hoe anders het is dan bij ons en je beland letterlijk in een andere wereld. Tuurlijk ken je het grote Amerika van tv, films en series, maar de cultuur shock is best aanwezig. Eenmaal in mijn hotelkamer aangekomen, bleek ik ook nog het beste uitzicht ever te hebben, namelijk op de Empire State Building! Dit uitzicht alleen al en het gevoel dat ik nu eindelijk in the ‘city that never sleeps’ rond kon lopen voelde letterlijk alsof ik in een film terecht was gekomen. De oriëntatiedagen waren daarentegen echt te lang, maar de city tour liet ons een glimp zien van deze inspirerende stad. Het was al snel duidelijk dat mijn hart sneller begon te kloppen van deze stad. Hier zal ik vast nog veel weekenden doorbrengen in mijn au pair jaar, NYC I’LL BE BACK!

Donderdagavond kwam mijn host mom met de twee kleinste meiden Juliette & Charlotte mij ophalen in het hotel, best spannend. Gelukkig kwam de voormalige au pair Joan, waar ik al langer contact mee had, ook mee om me op te halen. De ontmoeting was leuk en het voelde gelukkig goed aan. We zijn vrijwel meteen naar de trein gegaan richting Summit, om daar uit eten te gaan met de hele familie en vanaf daar met de auto naar mijn nieuwe woonplaats af te reizen voor het komende jaar. Welkom in Warren, New Jersey. Eenmaal in mijn nieuwe thuis voor het komende jaar aangekomen, kwam het besef eigenlijk pas echt. Daar lag ik dan in mijn nieuwe kamer, nieuwe omgeving, nieuw ‘gezin’, hallo nieuw leven! Mijn host family is gelukkig heel lief voor me en de meiden zijn heel vrolijk dus dat is fijn, maar dit was wel even het echte besef momentje. Van alles wat je gewend bent, waar je de weg en de mensen kent, moet je helemaal opnieuw beginnen en dat is best even omschakelen.

Het begin was best zwaar en er zullen vast nog veel meer ups en downs komen, maar ja het leven in Nederland is ook niet altijd een groot feest. Uiteindelijk moet je zelf de slingers ophangen en dat ik ga doen ook! Dit land is echt bijna in alle opzichten zo anders dan ons kleine kikkerlandje, zoveel nieuwe indrukken kosten dan ook wel even tijd om tot je door te laten dringen. De gewoonten, taal, cultuur, natuur, mensen, eten en nog veel meer is allemaal anders. Natuurlijk is het ook alleen maar leuk om deze verschillen te ondervinden en te ontdekken, dat is ook een van de redenen waarom ik hier ben. Het besef dat ik hier een jaar woon is er ook nog steeds niet altijd, het voelt meer als een vakantie. Het gevoel dat je alles in 1 dag wilt doen, maar dat hoeft nu helemaal niet. Daarom heb ik voorlopig een nieuw motto in het leven geroepen, ‘one step at a time’. Het is vooral de rust vinden om ook echt te wennen en alles tot je door te laten dringen. Dit is geen Nederland waar je linksom of rechtsom wel weer bij de Dam uitkomt. Het is maar net wat je gewend bent natuurlijk, maar hier met honger weggaan uit een restaurant, daar hoef je zeker niet bang voor te zijn!

Ik heb best veel contact met het thuisfront en ik heb al het een en ander aan pakketjes, brieven en kaarten mogen ontvangen. Om eerlijk te zijn doet me dat echt heel goed en het gevoel dat je hier naar de brievenbus loopt en er zit iets voor jou in voelt geweldig. Facetimen en Skypen is niet altijd even handig door het tijdsverschil, maar even een appje is vaak al genoeg. Daarnaast heb ik ook al wat kaartjes naar het thuisfront gestuurd en schrijf ik brieven met mijn oma, dit soort dingen blijven toch wel het leukst. Op deze manier zijn ze overal toch een beetje bij me en ik bij hun.

Zo langzamerhand begin ik steeds meer mijn eigen leven hier te krijgen en vind ik mijn weg in de Amerikaanse levensstijl. Thuis bij mijn hostfamily vind ik ook steeds meer mijn weg en na een maand begint er ook wel echt een band te ontstaan met de meiden, dat geeft een super fijn gevoel! Overdag zitten ze alledrie op school en dan heb ik tijd voor mezelf, die benut ik dan ook volop. Tot nu toe ben ik nog geen 1 dag thuis gebleven en heb ik me nog niet verveeld. Nu verveel ik me eigenlijk nooit, dus dat scheelt! In de afgelopen maand ben ik veel op pad gegaan om de buurt te verkennen en heb ik al aardig wat andere au pairs ontmoet. Het is helemaal fijn om ook Nederlandse meiden om je heen te hebben, naast de andere au pairs. Dit is toch net even het vertrouwde gevoel van thuis en even in je eigen taal ongegeneerd bijkletsen is heerlijk, Het maken van ‘echte’ Amerikaanse vrienden staat ook op mijn bucketlist, working on that one.

In mijn eigen regio zitten helaas (nog) geen Nederlandse meiden en daarom ben ik ook naar een andere meeting gegaan om meer meiden te ontmoeten. Daar heb ik de Nederlandse au pair Zoë ontmoet, die maar een kwartiertje bij mij vandaan woont. Toevallig liep ik vorige week in haar woonplaats rond en toeterde er een auto, maar ik dacht dat kan niet voor mij zijn. Ik bedoel, wie kent mij hier nou? Toch keek ik om en bleek het Zoë te zijn. We gingen helemaal stuk, want ze zag opeens een ‘Amerikaan’ met een goede kledingstijl en dat is bijna onmogelijk hier volgens haar. Wat zullen de Amerikanen dan wel niet denken van mij? We zijn toen maar even naar de Starbucks gegaan en hebben gekletst, wat vast niet de laatste keer zal zijn.