Twee jaar geleden begon Suzanne met af te vragen wat ze eigenlijk wilde gaan doen na haar studie. Ze zag het eigenlijk niet zo zitten om gelijk door te studeren en wilde ook niet een heel tussenjaar wijden aan reizen. Dus begon ze andere manieren te bedenken waarop ze er toch een jaar tussenuit kon. Na het lezen van een boek waarin een personage voor een tijd als au pair naar het buitenland vertrok, dacht ze gelijk: “dat is het!”. Nadat ze haar opleiding had afgerond kon ze dan eindelijk gaan beginnen aan dit nieuwe avontuur: een Au Pair avontuur in Australië. Inmiddels is ze al even weg, maar vertelt ze graag over de periode tot haar vertrek.
Het kiezen van een organisatie
Het begon allemaal bij het vinden van een goede organisatie. Na wat Google werk kwam ik terecht bij Travel Active, ik had gelijk een goed gevoel bij deze organisatie. Ik ben naar een paar infodagen geweest en dat voelde allemaal heel erg goed. Maar toen kwam de echte grote beslissing; waar wil ik dan eigenlijk heen!? Ik wilde sowieso buiten europa, maar het heeft heel lang geduurd voordat ik een keuze kon maken tussen Amerika en Australië. Uiteindelijk heb ik toch voor Australië gekozen omdat ik mezelf meer aangetrokken voelde tot de cultuur, de mensen en natuurlijk het klimaat.
Nadat ik me had ingeschreven voor het Au-Pair programma in Australië kon al het regelen beginnen. Ik kreeg een heel pakket toegestuurd met allemaal informatie die ik over mezelf moest aanleveren. Van een doktersverklaring tot een foto album samenstellen, al met al was het nog best een aardig klusje. Gelukkig kon ik altijd met Travel Active bellen als ik ergens tegenaan liep. Nadat ik alles had opgestuurd en ingeleverd was het tijd voor het Skype interview met Travel Active en de workshop op het kantoor in Venray.
I'ts a match?
En toen begon het afwachten op de officiële acceptatie. Na een paar dagen kreeg ik te horen dat alle was goedgekeurd en dat mijn pakket zou worden opgestuurd naar de partnerorganisatie in Australië en dat ik binnen een paar dagen online zou komen te staan! De volgende ochtend werd ik wakker met een mail van een gezin uit Perth. “Huh?” dacht ik gelijk. Ik wist niet dat ik zo snel online zou komen te staan en toen ik inlogde op de site van de partnerorganisatie in Australië zag ik dat ik al vier verschillende matches had!
Een match hebben met een gezin houdt in dat zij mij hebben gezien en leuk vonden. Ik zie dus alleen gezinnen die geïnteresseerd zijn in mij. Ik kan zelf geen gezinnen opzoeken. Als je een match bent met een gezin zie je wat foto’s, een brief die ze hebben geschreven en informatie over hun levensstijl (Huisdieren, hoeveel kinderen ze hebben etc.). Gezinnen kunnen mij vervolgens gelijk een mail sturen of ik kan zelf contact met ze zoeken.
Met het gezin uit Perth sprak ik af om de volgende dag te skypen en ik stuurde nog twee andere gezinnen een mail. Voor mijn eerste Skype gesprek had ik op aanraden van Travel Active wat aantekeningen gemaakt op basis van de brief die ik van het gezin te zien kreeg. Het eerste Skype gesprek duurde een half uur en verliep prima. Maar na het gesprek had ik heel erg een “is dit het nou?” gevoel. In veel blogs die ik van andere au-pairs had gelezen spraken ze over een klik die ze hadden met een gezin en dat voelde ik niet echt. Na lang wikken en wegen besloot ik het niet te doen en wachtte ik af tot er andere matches zouden komen.
It's a match!
De dagen daarna mailde ik een beetje heen en weer met een gezin maar leuke nieuwe matches kwamen er niet meer bij. Ik begon me af te vragen of ik niet een verkeerde beslissingen had gemaakt door het gezin uit Perth af te wijzen en was bang dat er geen nieuwe matches meer bij zouden komen. Travel Active verzekerde me dat het allemaal wel goed zou komen en dat ik gewoon geduld moest hebben.
En gelijk hadden ze want na twee dagen kreeg ik een mail van een gezin uit Melbourne. Ze wilde me heel graag ontmoeten, dus spraken we af om de volgende dag te Skypen. Dit gesprek duurde 1,5 (!) uur een verliep heel relaxed en soepel. Eindelijk begreep ik was andere Au Pairs bedoelde met een klik hebben. In de gesprekken die volgde heb ik de kinderen ontmoet en hebben ze me wat meer over zichzelf vertelt. In het derde gesprek vroeg de familie of ik hun Au Pair wilde worden. Zonder twijfel heb ik gelijk ja gezegd! Zo snel kan het dus blijkbaar gaan als je een klik hebt met een gezin.
Dus midden september vertrek ik naar Melbourne om voor twee meiden van 4 en 6 jaar te gaan zorgen. Ik heb er heel veel zin in maar tegelijk realiseer ik me nog niet echt dat ik daadwerkelijk naar de andere kant van de wereld vertrek. De eerste afscheidsfeestjes zijn gepland en mijn laatste werkdag is in zicht. Het komt nu allemaal echt heel dichtbij!
Dus voor toekomstige au-pairs: heb geduld en ga je gevoel achterna! Dan komt het allemaal wel goed