Hilde is trots op haar keuze om au pair in Engeland te worden

Voordat ik aan dit hele avontuur begon was mijn mening over kinderen als volgt: ze zijn altijd lief & schattig, ik wil zelf dan ook jong moeder worden en het liefst van een heel elftal (neem dit niet te letterlijk), zodat als ze allemaal een vriendje of vriendinnetje meenemen de hele tafel vol zit! Leek me altijd zo gezellig!!
Inmiddels ben ik erachter gekomen dat kinderen lief en schattig kúnnen zijn, dat ik nog wel even wacht met kinderen voorlopig en dat ik misschien toch niet zo'n grote eettafel hoef aan te schaffen later...

Okee, nee, zo erg is het nou ook weer niet hoor, maar ik heb wel respect gekregen voor alle ouders (waaronder mijn eigen, thanks pap & mam voor alles wat jullie voor me gedaan hebben so far), want ik had opvoeden wel zwaar onderschat.

Half september ben ik hier begonnen als au-pair. En ik kan je nu na bijna 4 maanden vertellen dat dat de beste keuze ooit is geweest. Ik hou er enorm van om zelfstandig te werken en op de dagen dat ik werk heb ik dan ook de volledige verantwoordelijkheid. Ook is het een ideale manier om een ander land, een andere cultuur en natuurlijk een andere taal te ontdekken. Omdat je bij het gezin inwoont, heb je weinig kosten. Alleen treinkosten en kosten die je kwijt bent aan je weekendactiviteiten, maar doordeweeks ben ik vrijwel niks kwijt.

Ook is het bijzonder dat je toch echt wel een band opbouwt met het gezin, vooral met de kinderen (in mijn geval), in een relatief, korte tijd. Afgelopen dinsdag zag ik de kindjes weer voor het eerst nadat ik kerst en oud & nieuw in Nederland had gevierd. Ik had ze stiekem best wel een beetje gemist. Op mijn werkdagen wordt van mij verwacht dat ik om 07:00 uur beneden ben. Ik was bezig met het voorbereiden van het ontbijt toen ik iemand keihard 'Hilde' hoorde roepen. Het was Josh, de jongste van 4. Hij kwam enorm blij op me afgerend en gaf me de dikste knuffel die hij me ooit gegeven heeft. En het is een knuffelaar, dus dat zegt wel wat!  Ik vond dit zo lief en ik had dit zo niet verwacht! Meteen daarna liet hij me al zijn kerstcadeautjes (of zeg maar gerust kerstcadeaus) vol trots zien. Even later kwam ook Ethan beneden en ook hij begon me te knuffelen en was blij om me weer te zien. De rest v/d dag merkte ik echt dat ze me gemist hadden, want vooral Josh liep de hele dag achter me aan en wilde me overal bij helpen, terwijl hij zich normaal ook heel goed zelf kan vermaken. Ze hadden zelfs nog een cadeautje voor me meegenomen uit Frankrijk (waar ze op skivakantie waren). Een sneeuwbol met daarin een sneeuwpop van Tignes, die nu staat te pronken op mijn nachtkastje, bovenop mijn stapel boeken.

Daarnaast voel je je soms echt een moeder. Naast het feit dat Josh me soms zelfs mama noemt, terwijl hij mij gewoon aankijkt, sta je ook tussen allemaal moeders te wachten bij het schoolplein, werd me laatst gevraagd om luiers te kopen (mensen dachten waarschijnlijk dat ik een tienermoeder was) en nog meer van dat soort dingen. Naast moeder voel je je ook huisvrouw, hondenuitlaatster, verpleegkundige, politieagente en bovenal volwassen en TROTS!