Hilde reflecteert op haar Au Pair avontuur in Engeland

Wat heb ik van het hele au pair avontuur geleerd? Wat ga ik missen? En wat absoluut niet?

Ik ben inmiddels al 8 maanden in Engeland en ik heb nog maar 2 maanden te gaan. Een goed moment, leek mij, om dit hele avontuur eens te analyseren. Wat heb ik ervan geleerd? Welke dingen ga ik missen? En welke dingen absoluut niet?

Wat ik niet ga missen aan mijn leven als Au Pair

Laat ik beginnen met welke dingen ik absoluut niet ga missen, zodat ik positief kan eindigen! 😉

Met stipt op nummer 1: BENTLEY, de hond. Ik wist van te voren al dat ik meer een kattenmens was, maar Bentley heeft dit nog eens meer dan bevestigd. Wat heb ik veel met dat beest meegemaakt. Ik zou er wel een boek over kunnen schrijven. Van zijn gevoelige maagje (lees: kotsen om het minste of geringste) tot het tot 2 keer toe opeten van mijn Tony's chocolade reep (wat, zoals je vast al wel kunt raden, ook weer eindigde in een fiasco). Zelfs vriendinnen die bij mij over de vloer kwamen (en wél hondenmensen zijn) vonden hem maar raar én ook nog eens lelijk. Arme Bentley... 😉 Ik hoop dat je nieuwe au pair meer liefde & aandacht voor je zal hebben en dat zij er wel van geniet om je uit te laten. Meer woorden ga ik niet aan je vuil maken.

Ten tweede zal ik het 'bij iemand anders in huis wonen' niet missen. Ik wist van te voren eigenlijk al wel dat dat iets zou worden wat ik waarschijnlijk niet heel chill zou vinden, maar ik dacht daar wen ik vast wel aan. Maar ‘to be honest’ vond ik het juist steeds oncomfortabeler worden. Het is & blijft toch een beetje onnatuurlijk. Je zult nooit helemaal 100% jezelf kunnen zijn, ik niet tenminste. Niet even in je nakie van je badkamer naar je slaapkamer kunnen lopen, maar er altijd voor zorgen dat je een stapeltje kleding meeneemt als je gaat douchen. Niet ongeneerd de voorraadkast kunnen plunderen. Altijd geïnteresseerd & beleefd zijn als je weggaat of thuiskomt. En altijd rekening moeten houden met de kinderen en 's avonds dus altijd muziek moeten luisteren of films moeten kijken met oortjes in.

Over rekening houden met de kinderen gesproken trouwens... Andersom is dat niet het geval! 😉 Kinderen denken niet: het is weekend. Misschien zou Hilde het wel prettig vinden om eens uit te kunnen slapen en niet om 07:00 uur wakker te worden. Nee in plaats daarvan rennen ze schreeuwend naar de slaapkamer van hun ouders en laat ik daar nou net naast slapen. Ik hoop dat ze op een dag (als ze ouder zijn en wel van uitslapen houden) nog eens terug zullen denken aan alle au pairs waarvan ze hun nachtrust verstoord hebben... Still love you guys! ❤️

De 'I love you' momenten. En dan bedoel ik niet eens de 'I love you's' voordat ze naar bed gaan, maar juist die wanneer je bijvoorbeeld de autodeur voor ze open doet bij thuiskomst. De totaal onverwachte. Hoe dat dan opeens in hun hoofdjes opkomt weet ik niet, maar heel cute is het zeker!

De eerlijkheid van kinderen. Gisteren bijvoorbeeld nog. Ik zit samen met Ethan zijn huiswerk te doen en opeens kijkt hij opzij, vervolgens naar beneden waarop de uitspraak: 'You have fat legs' volgt. Ik keek vervolgens zelf ook naar beneden en dacht: 'Tja, ik kan het niet ontkennen', dus ik bevestigde maar dat ik inderdaad niet de dunste benen heb. Mijn hostmum heeft maatje 34, dus dat heeft hij natuurlijk als vergelijkingsmateriaal. Niet eerlijk. Even later ben ik toch maar even naar boven gegaan om mijn shortje voor een hardlooplegging in te ruilen. Hoefde Ethan niet meer de hele avond tegen die dikke benen aan te kijken! 😛

Het knuffelen met kleine Joshi. Ik vind 4 jaar echt een heerlijke leeftijd. Ze weten al best veel en kunnen al best veel zelf, maar je moet ze toch ook nog geregeld even helpen en ze willen nog lekker ongeneerd met je knuffelen. Of hij wil dat ik hem op til, omdat ie moe is en komt lekker tegen me aan hangen. En dan heb ik samen tv kijken op de bank nog niet eens benoemd. Ja, dat ga ik echt wel missen!!!

Alle leuke mensen (met name andere au pairs) die ik hier heb ontmoet. Een aantal van hen komen ook uit Nederland en zal ik dan ook zeker nog terug gaan zien in Nederland, maar een groter deel komt uit andere landen v/d wereld en ik ben er niet zo zeker van dat ik hen nog eens terug ga zien. Natuurlijk kunnen we wel in contact blijven via social media, maar dat is toch anders. Ik zie het maar zo: het zijn mensen die mijn tijd hier meer dan leuk hebben gemaakt. En vervolgens gaan we allemaal weer onze eigen weg en komen er weer nieuwe lieve en leuke mensen op onze paden.

En last but not least 'LONDEN'. Ik ben echt wel van deze stad gaan houden! Het prachtige 'Trafalger Square', de gekleurde huizen in 'Notting Hill', het mooie uitzicht over de gehele stad vanaf 'Primrose Hill' en nog zoveel meer. Ook de underground opzich blijf ik iets fascinerend vinden, evenals de zwarte taxi's en de rode bussen. Ja Londen, je heb mijn hart gestolen en ik kom je zeker nog heel vaak opzoeken, I promise!

Ten slotte wil ik het met jullie hebben over wat ik van dit hele au pair avontuur geleerd heb. Ik ben er achter gekomen dat ik eigenlijk veel meer kan dan dat ik ik eerste instantie zelf dacht. In mijn eerste 6 maanden heb ik praktisch geen heimwee gehad en dat verbaasde me echt. Ik heb die periode dan ook optimaal genoten. In eerste instantie zou ik na die 6 maanden weer terug gaan naar Nederland, maar in misschien een klein beetje een impulsieve bui heb ik besloten om 4 maanden langer te blijven. Aan de ene kant ben ik heel blij met die beslissing, want ik heb straks wanneer ik half juli naar huis ga wel alles kunnen zien en doen wat ik wilde zien en doen, maar het maakt wel dat ik later niet alleen maar positief op dit avontuur zal terugkijken, omdat ik inmiddels wel weet wat heimwee is. Het feit dat ik hier toch blijf tot half juli en mijn beloftes tegenover mijn hostfamily waar wil maken zegt iets over mijn doorzettingsvermogen en daar ben ik best trots op! Ik dacht namelijk altijd dat ik dat absoluut niet had, maar blijkbaar ben ik toch sterker dan ik dacht. Ook ben ik een zekerder mens geworden. Ik heb het gevoel dat ik mijzelf als 'meisje' heb achtergelaten in Nederland en ik hier een jongvolwassen vrouw ben geworden. Een vrouw die beter weet wat ze wil in haar leven en die beter weet wie of wat daar bij passen/past.