Hoe ga je als Au Pair om met jouw laatste maanden in het buitenland?

Op dit moment ben ik alweer ruim 7 maanden op weg, dit betekent ook dat ik nog maar een kleine 2 maanden te gaan heb! Nu lees ik veel over tips en voorbereidingen voor als je begint met je reis, en natuurlijk alle leuke verhalen over de geweldige tijd die je hebt als je hier dan eenmaal bent. Ik lees echter weinig over die laatste paar maanden, het moment dat het besef langzaam maar zeker begint te groeien dat je binnenkort weer in een vliegtuig terug zit naar ons koude kikkerlandje. Ik merk zelf dat ik eigenlijk wel wat mentale voorbereiding had kunnen gebruiken voor dit moment, dus vandaar dat ik dacht laat ik er in ieder geval over schrijven voor al de avonturiers na mij.

Allereerst is er natuurlijk het afscheid van je hostfamily. Ik heb in de afgelopen 7 maanden een hechte band opgebouwd met ze, en sta dan dus ook niet te springen om ze te verlaten. Ik heb ruim een week nagedacht over mijn afscheidscadeau, en uiteindelijk heb ik besloten een fotoboekje te maken. Vriendinnen van mij die al afscheid hebben moeten nemen hadden ook allemaal iets met foto´s gedaan, dus make sure to make lots and lots of pictures! Daarnaast heeft mijn hostfamily ook de traditie dat elke au pair ter afscheid een brief schrijft aan de hostfamily zodat de kinderen het kunnen teruglezen als ze ouder zijn. Hier heb ik mezelf nog niet toe kunnen zetten, maar binnenkort zal ik er aan moeten geloven (onder het genot van een wijntje en gepaard met veel tranen).

Behalve de emotionele tol die het vraagt om in te denken dat ik straks 2 huilende kinderen (en waarschijnlijk ook 2 huilende hostparents) achterlaat, is er dan ook nog het fenomeen van mijn ongeveer niet meer bestaande vriendengroep. Aangezien veel van mijn vrienden slechts 6 maanden bij hun hostfamily bleven, zijn mijn huidige vrienden ongeveer op 1 hand te tellen (zelfs dat haal ik niet). Nu heb ik gelukkig nog mijn Nederlandse buurmeisje met wie ik bijna dagelijks afspreek, maar het is wel even wennen. Daarnaast krijg ik nu ook continu jaloersmakende foto’s en verhalen van de reizen die zij nu aan het maken zijn.  Wat niet echt meehelpt zijn de dalende temperaturen in Sydney (het is nu overdag een schamele 20 graden) nu dat de herfst dan toch echt gearriveerd is!

En tot slot is er ook nog alles wat geregeld moet worden als je weer naar huis gaat. De minder leuke zaken zoals zorgverzekering, school en de grootste stressfactor voor mij; een grote mensenbaan. En de leukere dingen waaronder je ontvangstcomité samenstellen, en wat ga je doen die eerste dagen dat je weer terug bent in Nederland? (Vergeet vooral niet een lijstje te maken met al het eten wat in huis moet zijn). Ik merk dat hoe dichter ik bij mijn vertrekdatum kom hoe meer ik met dit soort zaken bezig ben, en aan de andere kant er eigenlijk nog niet mee bezig wil zijn. Het wordt ook steeds moeilijker om dingen als verjaardagen en feestjes niet mee te maken. Eerst dacht ik dan nog van ach ik ben toch pas over 6 maanden thuis, maar nu mis ik het soms op een paar weken na en voelt het toch een stuk vervelender.

Ik zal niet liegen deze laatste 2 maanden zijn zwaarder dan alle 7 hiervoor, maar gelukkig heb ik nog genoeg te beleven voordat ik in het vliegtuig terug stap. De beste manier om die laatste in between maanden door te komen is om leuke dingen te doen! Samen met mijn buurmeisje heb ik een lijstje gemaakt met dingen die we nog kunnen en willen doen. Dit zorgt ervoor dat wij de laatste weekenden geheel volgepland hebben waardoor er minder tijd is om na te denken over het naderende einde van onze Ozzy tijd. Ook helpt het enorm wanneer je met iemand je heimwee en zorgen kan delen, friends make life better! Als je het wegstopt komen de gedachten 3 keer zo hard terug, dus het is vaak beter om het er gewoon even allemaal uit te gooien. Dit is voornamelijk prettig  om te kunnen doen met mijn overgebleven vrienden die precies hetzelfde ervaren als ik.