Kim als au pair in Australië: ”Home is not a place, it’s a feeling!”

8 april 2016; aangekomen op het vliegveld van Brisbane. Zodra ik die schuifdeuren door zou gaan, zou ik mijn hostfamilie ontmoeten. In mijn geval de vader echt voor het eerst; hij was weg tijdens de Skype gesprekken. Dit maakte het stiekem echt wel spannend, zou ik hem wel herkennen, zijn de meiden erbij en de huidige au pair? Zoveel vragen in een paar seconden die ook zo weer verdwenen; direct nadat ik de schuifdeuren doorkwam, zag ik ze staan en ik voelde me opgelucht; ik heb ze gevonden. Na een vrolijke begroeting van de meiden en een beetje een awkward ontmoeting met Ben (de vader), want geef je nu een knuffel, een hand of helemaal niks. Gelukkig zijn Kira en Kailani daar om ons daarvan af te leiden.

In het begin heb ik echt even moeten zoeken; het is een beetje raar. De oude au pair is er nog en de balans tussen waar help ik wel mee en waar niet, wordt niet per se beter na een week samen. Begrijp me niet verkeerd; het is erg fijn om ingewerkt te worden, maar zij is klaar om te gaan en ik sta aan het begin van mijn avontuur. Na het vertrek is het even wennen voor iedereen, maar al snel hebben we de smaak te pakken. En daar is de volgende uitdaging; kan ik er wat van zeggen als de kinderen iets doen wat niet mag als de ouders thuis zijn en hoe lang blijf ik bij ze zitten na het eten? Echt niet per se iets waar ik over na heb gedacht voordat ik hier kwam. Ik merk aan mijzelf dat ik het fijn vind om na het eten mij terug te trekken in mijn eigen kamer of te vertrekken naar vriendinnen en dat begint goed te voelen. Ook het eventuele disciplineren van de kinderen kan ik doen waar de ouders bij zijn. We hebben het daar samen over gehad en het is fijn dat dat is uitgesproken.

Wat vliegt de tijd hier; dagen, weken, maanden, het is niet bij te benen. Maar wat voel ik mij thuis in dit gezin. In het begin voelde het echt als een baan en nu niet meer. Ik ben onderdeel van het gezin geworden. Ja, het is hard werken en ik maak soms lange dagen en er zijn ook zeker dagen die ik liever zie gaan dan komen. Maar de meiden maken echt zoveel goed. Hun knuffels en kusjes, hun lieve woorden maar ook hun grappige opmerkingen. Zelfs om woede-uitbarstingen kan ik soms heel hard lachen of soms ook wel huilen omdat het nummer ontelbaar is. Ook de band met Ben en Carina is heel vertrouwd. Ik weet dat ik beide kan bellen als er iets is; maar dan ook echt altijd! Ik vind het lastig om te omschrijven wat de familie nou precies voor mij betekend; maar wat ik wel weet is dat zij voor mij Australië een 2^e thuis hebben gemaakt, misschien wel zelfs mijn echte thuis.

Na 7 maanden is er echt geen ontkennen meer aan, dit huis is mijn thuis geworden. Ik voel me vertrouwd, echt op mijn plek. Het blijft voor mij altijd wel een klein beetje zoeken naar hoe om te gaan met alles in dit huis. In Nederland was het nooit een probleem als er mensen over de vloer kwamen, ik in mijn pyjama door het huis liep of als ik zo nu en dan extreem lang onder de douche stond. Hier in dit huis vraag ik toch nog steeds toestemming of er iemand langs mag komen; wat eigenlijk altijd mag, zelfs het feestje voor mijn verjaardag was geen probleem. Heel af en toe loop ik hier in mijn pyjama door het huis, maar helemaal op mijn gemak voel ik mij niet en het lange douchen; zo nu en dan vind ik dat ik het verdiend heb.