28 augustus 2017, de avond dat ik terugvloog vanuit Valencia naar Nederland, nadat ik zomer au pair was geweest. Ondertussen zijn we meer dan twee jaar verder. En nu ga ik weer weg. Dit keer niet naar Spanje, maar naar Australië, voor minimaal een half jaar. Iets dat al heel lang op de planning stond. Deze zomer nog vond ik papieren terug uit 2012/2013 waarop stond het in grote letters geschreven stond. Na de middelbare school en mijn studie? Australië.
Australië
Nu, dat afstuderen is gelukt. In 2015 ben ik begonnen ik aan mijn HBO-Rechten opleiding en afgelopen oktober mocht ik mijn bachelor diploma in ontvangst nemen.
Maar goed, Australië dus.
Tijdens het schrijven van mijn scriptie had ik al regelmatig contact met Travel Active, de organisatie waarmee ik toentertijd ook naar Spanje ben gegaan om hen over mijn plannen te vertellen. Naast de reguliere programma’s organiseren zij af en toe ook groepsreizen naar bijvoorbeeld Engeland en Australië. Dit houdt in dat meerdere au pairs gezamenlijk vanuit Nederland vertrekken en plaatselijk een introductie volgen. Op 28 oktober kondigde Travel Active hun volgende groepsreis naar Australië aan en de 30ste schreef ik me in.
Dit betekent dat ik 21 januari 2020 naar Australië vlieg.
Voorbereidingen
Nadat ik me 30 oktober officieel had ingeschreven, begon het echte werk: formulieren invullen. Een Engelstalig interview. Een VOG aanvragen. Medische gegevens die werden doorgelicht. Een paar maanden daarvoor had ik mijn gastgezin uit Spanje weer opgezocht en zij hebben referentie voor mij geschreven. (Die ontmoeting was trouwens fantastisch. Ik was best bang dat Samuel Jr me niet meer zou herkennen omdat hij toentertijd nog maar zo jong (1,5) was, maar hij vertelde vol enthousiasme dat ik meteen weer kon blijven slapen omdat de (huidige) speelkamer nog steeds “Rianne’s kamer” heet.)
3 december waren al mijn papieren goedgekeurd door zowel de Nederlandse als de Australische organisatie en werd ik op de Australische website geplaatst om 3 uur ’s nachts Nederlandse tijd. Dit betekent dat zodra de Australische organisatie besloot dat een gezin en ik een match konden zijn dat onze profielen voor elkaar zichtbaar werden. Hierna zou ik dan contact met de gezinnen kunnen opnemen om een eventueel Skype/Facetime/Whatsapp Video- gesprek in te plannen. Mijn eerste skypegesprek was die dinsdagavond zelf al om middernacht.
Op zoek naar een host family
Twee jaar geleden in Spanje werd ik in een maand tijd aan drie gezinnen gematched. De eerste familie, de familie Vincent, is degene waar ik uiteindelijk ook naartoe ben gegaan. Ik had verwacht dat het nu ongeveer hetzelfde zou zijn, maar zodra ik op de website werd geplaatst had ik al twee matches. En toen ik wakker werd een paar uur later waren het er vier. Binnen 48 uur waren het er tien.
Het eerste dat opviel was de grote verscheidenheid in gezinnen. Ik had gezinnen in Sydney, Adelaide en Melbourne. Alleenstaande ouders. Gezinnen met 1,2, of 3 kinderen. Kinderen van elf maanden, maar ook van veertien jaar. Mensen die voor het eerst een au pair namen of die soms al acht jaar lang au pairs hadden. Mensen met huisdieren, zonder huisdieren en soms zelfs een halve boerderij. Ouders die fulltime, parttime of helemaal niet werken. Kinderen op publieke- en privéscholen, maar ook kinderen die houden van een variatie van dingen zoals surfen, rugby, zingen en hobby’s waar ik zelfs nog nooit van had gehoord zoals Footy dat blijkbaar voor Australisch football staat.
Dus ja, overweldigend.
De eerste acht matches heb ik allemaal gemaild, maar de twee gezinnen die daarna kwamen niet meer. Niet alleen trokken deze gezinnen mij minder, maar ik was al met zoveel mensen aan het praten dat ik bang was dat ik anders het overzicht kwijt zou raken. Van twee gezinnen hoorde ik niets terug, maar met een aantal anderen had ik op 5 en 6 december een eerste of tweede skypegesprek. Het was erg leuk om te zien dat de gezinnen naast inhoudelijk ook heel erg verschilden in communicatie. Sommigen waren duidelijk een stuk (in)formeler.
Die eerste week van december sloot ik af met meerdere gezinnen die direct zeiden: ja, dit is hem. En toen moest ik gaan kiezen. Iets waar ik eigenlijk niet zo heel goed in ben. Sterker nog, na elk gesprek had ik zoiets van ‘ja, dit gezin is het,’ totdat ik het volgende gezin sprak.
Om mijn gedachten af te leiden vroeg ik 9 december, maar alvast mijn werkvisum aan. Die werd echter meteen toegekend dus dat was nauwelijks meer een afleiding te noemen.
Uiteindelijk had ik op 10 december een gesprek met de drie gezinnen waar mijn meeste voorkeur naar uitging en die ook hadden aangegeven dat ze mij graag als hun au pair zouden willen. De andere gezinnen zei ik ondertussen af.
The perfect match
Op 13 december waren er nog twee gezinnen over en sprak ik hun huidige au pairs. Nog tijdens deze gesprekken heb ik mijn voorkeur uitgesproken en een half uur later kon ik Travel Active bellen om te vertellen dat ik definitief een gezin had: de Burns.
De Burns bestaan uit een vader, moeder en twee zoontjes, Billy en Joe van vier en twee jaar oud. Ze wonen in de wijk Clovelly in Sydney, vlakbij het bekende strand Bondi Beach. Het centrum van de stad is ongeveer een half uur met de bus bij hen vandaan. In eerste instantie trok dit gezin me iets minder, maar hun onlinegegevens en e-mails waren heel anders dan de sfeer die ik meekreeg tijdens het skypen.
En nu? Ik heb een gastgezin. Ik heb een visum. Op woensdag 15 januari heb ik een afspraak bij het hoofdkantoor van Travel Active in Venray, Limburg. Daarna houdt, als het goed is, niets mij meer tegen om de dinsdag daarop te vertrekken. Momenteel moet ik alleen nog inpakken en een verzekering regelen.
Ik gok dat ik bij mijn volgende blog al in Sydney zit en jullie kan vertellen over de vlucht, groepsreis en het gastgezin.
Op zoek naar een host family
Twee jaar geleden in Spanje werd ik in een maand tijd aan drie gezinnen gematched. De eerste familie, de familie Vincent, is degene waar ik uiteindelijk ook naartoe ben gegaan. Ik had verwacht dat het nu ongeveer hetzelfde zou zijn, maar zodra ik op de website werd geplaatst had ik al twee matches. En toen ik wakker werd een paar uur later waren het er vier. Binnen 48 uur waren het er tien.
Het eerste dat opviel was de grote verscheidenheid in gezinnen. Ik had gezinnen in Sydney, Adelaide en Melbourne. Alleenstaande ouders. Gezinnen met 1,2, of 3 kinderen. Kinderen van elf maanden, maar ook van veertien jaar. Mensen die voor het eerst een au pair namen of die soms al acht jaar lang au pairs hadden. Mensen met huisdieren, zonder huisdieren en soms zelfs een halve boerderij. Ouders die fulltime, parttime of helemaal niet werken. Kinderen op publieke- en privéscholen, maar ook kinderen die houden van een variatie van dingen zoals surfen, rugby, zingen en hobby’s waar ik zelfs nog nooit van had gehoord zoals Footy dat blijkbaar voor Australisch football staat.
Dus ja, overweldigend.
De eerste acht matches heb ik allemaal gemaild, maar de twee gezinnen die daarna kwamen niet meer. Niet alleen trokken deze gezinnen mij minder, maar ik was al met zoveel mensen aan het praten dat ik bang was dat ik anders het overzicht kwijt zou raken. Van twee gezinnen hoorde ik niets terug, maar met een aantal anderen had ik op 5 en 6 december een eerste of tweede skypegesprek. Het was erg leuk om te zien dat de gezinnen naast inhoudelijk ook heel erg verschilden in communicatie. Sommigen waren duidelijk een stuk (in)formeler.
Die eerste week van december sloot ik af met meerdere gezinnen die direct zeiden: ja, dit is hem. En toen moest ik gaan kiezen. Iets waar ik eigenlijk niet zo heel goed in ben. Sterker nog, na elk gesprek had ik zoiets van ‘ja, dit gezin is het,’ totdat ik het volgende gezin sprak.
Om mijn gedachten af te leiden vroeg ik 9 december, maar alvast mijn werkvisum aan. Die werd echter meteen toegekend dus dat was nauwelijks meer een afleiding te noemen.
Uiteindelijk had ik op 10 december een gesprek met de drie gezinnen waar mijn meeste voorkeur naar uitging en die ook hadden aangegeven dat ze mij graag als hun au pair zouden willen. De andere gezinnen zei ik ondertussen af.
The perfect match
Op 13 december waren er nog twee gezinnen over en sprak ik hun huidige au pairs. Nog tijdens deze gesprekken heb ik mijn voorkeur uitgesproken en een half uur later kon ik Travel Active bellen om te vertellen dat ik definitief een gezin had: de Burns.
De Burns bestaan uit een vader, moeder en twee zoontjes, Billy en Joe van vier en twee jaar oud. Ze wonen in de wijk Clovelly in Sydney, vlakbij het bekende strand Bondi Beach. Het centrum van de stad is ongeveer een half uur met de bus bij hen vandaan. In eerste instantie trok dit gezin me iets minder, maar hun onlinegegevens en e-mails waren heel anders dan de sfeer die ik meekreeg tijdens het skypen.
En nu? Ik heb een gastgezin. Ik heb een visum. Op woensdag 15 januari heb ik een afspraak bij het hoofdkantoor van Travel Active in Venray, Limburg. Daarna houdt, als het goed is, niets mij meer tegen om de dinsdag daarop te vertrekken. Momenteel moet ik alleen nog inpakken en een verzekering regelen.
Ik gok dat ik bij mijn volgende blog al in Sydney zit en jullie kan vertellen over de vlucht, groepsreis en het gastgezin.
Wil jij meer informatie over het Au Pair programma? Vraag dan ons gratis magazine aan. Of bezoek een van onze infodagen!
Gerelateerde blogs
Gerelateerde programma’s
