Sandra: “Mijn dochter gaat haar Au Pair droom achterna”

Op een dag drie jaar geleden kreeg ik een belletje van mijn dochter: “mam, niet schrikken, maar er komt post voor mij met informatie over Amerika. Daar wil ik na mijn opleiding naar toe als Au Pair.” Ik hoor mezelf nog denken: “drie jaar is nog ver weg en ideeën veranderen..” Ik had beter kunnen weten. Mijn dochter is altijd een persoon geweest waarbij ieder kind, jong of oud, zich op zijn/haar gemak voelde en ze had ook al veel ervaringen met oppassen. Op een eiland zoals Terschelling gaat dat mond tot mond en zo werd ze steeds meer gevraagd.

Ongeveer een jaar geleden heeft ze de eerste stap genomen en zichzelf ingeschreven bij Travel Active, terwijl ze ook het laatste jaar VWO ging af ronden. Een examenjaar en een voorbereiding op haar droom om naar Amerika te gaan als Au Pair vergt veel dicipline. Met superfijne begeleiding van haar naasten, Travel Active, school mentor en ondertussen een vriendin die ze ontmoet had op de infodag in Rotterdam, kwam het moment dat ze op 31 juli 2018 voor het eerst in het vliegtuig stapte. Als kers op de taart zat die vriendin ook in hetzelfde vliegtuig om haar droom (dezelfde) waar te maken. Mooi om te zien, want vanaf het begin hebben zij al supergoed contact met elkaar gehad.

Voor mij als alleenstaande moeder van een koningskoppel was het ook wel eens moeilijk. In het begin de combinatie van examenjaar en de voorbereiding als Au Pair. Het is niet zomaar wat voor een jongvolwassene die heel gedreven kan zijn (wat beiden kanten van het woord heeft betekend). De 3 maanden ervoor begon ik wat vaker tranen te laten waarop ik hoorde: “mam, huil je? Dat hoeft niet. Ik ga maar een jaar weg en niet voor eeuwig.” Die zin hoor ik nu nog in mijn hoofd en wat is het heerlijk, die logica waar we als volwasssen een voorbeeld aan mogen nemen. Ik als moeder werd steeds meer bewust van de laatste momenten voor haar reis en genoot daarom dubbel van haar. Ongemerkt had mijn dochter dit ook. Meer samen willen doen, een extra knuffel. Er schiet een zin in mijn hoofd, dat als ze dit leest zal zeggen: “mam, zo was het helemaal niet!” haha. Ieder heeft zo zijn eigen beleving en dit is de mijne.

30 juli 2018 zijn we met haar broertje, haar opa en oma naar Amsterdam gegaan zodat ze de volgende dag op tijd kon inchecken. Vanaf Terschelling was het nu niet haalbaar om op dezelfde dag te vertrekken. Wij zien dit niet als een probleem omdat wij dit gewend zijn. In een hotel geslapen en de volgende dag op naar Schiphol. Daar zagen we ook de vriendin van Nikee en haar ouders met naasten. Met zijn allen gezellig wat gedronken en gegeten tijdens deze bijzondere ontmoeting. Inchecken, bagage weg brengen en toen was daar het moment van dag zeggen. Ik noem het geen afscheid. Ik vind afscheid een raar woord. Dat was voor het eerst dat iedereen echt zijn emoties liet gaan. Tranen, knuffels, lieve woorden alles kwam naar buiten. Het is ook niet zomaar iets. Je dochter, je eerstgeborene laten gaan en dat voor een jaar. Maar ik voelde aan alles en al die tijd dat dit haar pad is in het leven. Dat is een steun voor mij geweest al die tijd. Wie kan er tegenwoordig nou zeggen dat hij of zij in het leven hun droom, hun wens hebben uitgevoerd. De meesten leven op de automatische piloot en gaan door en door. Echt diep respect. De rij naast ons naar een andere bestemming hadden het ook moeiljk terwijl ze naar ons keken.

We mochten nog vanuit een restaurant op de bovenverdieping kijken maar besloten dat het beter was voor iedereen om ieder zijn eigen weg te gaan. Hoeveel tranen er ook waren, hoe trots ik was hoe ze zwaaiend en met een lach haar reis tegemoet ging om zo het vliegtuig in te stappen.