De verschillen tussen Canada en Nederland volgens High School student Ewout

Allereerst is er natuurlijk school, want dat is immers waar dit hele programma om draait. School gaat hier net even anders dan in Nederland. Je volgt hier per semester 4 vakken en die heb je dan elke dag. Een ander verschil is het aantal vakken waar je uit kan kiezen. Er zijn de gebruikelijke vakken, zoals Engels, wiskunde en scheikunde, maar ook de alternatieve vakken zoals drama, recht en oceanologie. Wat nog meer erg opvalt aan de Canadese high schools is dat de werkdruk voor de scholieren niet heel erg hoog ligt. Dit past volledig in de Canadese lifestyle die iedereen zich eigen heeft gemaakt. De lessen worden op een zodanig tempo gegeven dat iedereen het kan volgen en de docent vindt het helemaal niet erg om iets meerdere keren klassikaal uit te leggen, ook al was er maar een enkele student die het niet zo goed begreep. Verder zetten de docenten alles op alles om de mogelijke taalbarrière te minimaliseren. Zo kreeg ik voor sociologie bij een test ook een blad waarop de mogelijk moeilijke termen die in de vragen zaten uitgelegd werden. De docenten zorgen ervoor dat alles helemaal duidelijk voor iedereen is, wat een heel fijn en ontspannen gevoel geeft.

Wat de Canadese high schools ook speciaal maakt is de school spirit op elke school, en de mogelijke rivaliteit tegen een andere school in de omgeving. Er waren meerdere momenten in deze twee maanden dat ik de verbondenheid met mijn high school mocht ervaren. Het high school ijshockey team speelde een paar weken geleden de eerste thuiswedstrijd en zo goed als de hele school kwam in het rood, onze schoolkleur, en met schmink op het gezicht naar de wedstrijd om het team aan te moedigen. Elke high school heeft ook een eigen kledinglijn en dat resulteert erin dat alle leerlingen op aangegeven dagen in het rood naar school komen, wat de verbondenheid alleen maar versterkt. Door deze verbondenheid is het ook heel makkelijk voor ons, de internationale studenten, om ons thuis te voelen op de school. Je beseft vanaf de eerste schooldag dat je deel uitmaakt van je school en je klasgenoten weten dat ook. Ze zijn stuk voor stuk heel erg vriendelijk en doordat je elke dag les krijgt van dezelfde docenten met dezelfde klasgenoten wisten ze allemaal binnen een week mijn naam, waar ik vandaan kwam en waarom ik naar Canada ben gekomen.

Een groot deel van mijn eerste twee maanden bestond uit sporten, en ook dat is verbonden met je high school. Waar je in Nederland naar een club gaat voor bijvoorbeeld hockey, voetbal of tennis, is er hier aan het begin van elk sportseizoen een try-out. Als je daarin presteert krijg je de kans om je school te vertegenwoordigen in die sport. Ik was geselecteerd voor het voetbalteam en we wisten dat we als team tot veel in staat waren. Na een druk seizoen met regelmatig om de dag een wedstrijd hadden we ons doel bereikt. We waren kampioen van onze regio. Extra speciaal voor mij was dat ik tot aanvoerder van het team was gekroond, de eerste internationale aanvoerder in de geschiedenis van mijn high school. Dit was meer dan ik ooit had durven dromen en ik ben nog steeds vereerd als ik eraan terugdenk. Na ons kampioenschap was er de kans om ons te kwalificeren voor het provinciale voetbaltoernooi, maar in de laatste wedstrijd voor dit toernooi moesten wij helaas onze meerdere erkennen aan een school uit de provinciale hoofdstad met drie keer zo veel studenten als op onze school. Ondanks dit verlies zal ik de wedstrijd nooit vergeten. Heel veel klasgenoten waren op hun vrije zaterdag naar school gekomen om ons aan te moedigen en dat was een heerlijk gevoel. Dit geeft eens te meer aan dat zelfs in een sport die niet noodzakelijkerwijs de grootste interesse is in Canada, de meerderheid van de studenten je nog steeds aan komt moedigen, omdat het onze school is.

Voetbal is niet de grootste sport hier, want dat is zonder twijfel ijshockey. Een sport die lastig is om te volgen en nog lastiger is om zelf te spelen. Gelukkig is er in mijn stad een hockeyteam dat dat voor ons doet, en mijn gastouders hebben seizoenkaarten voor dit team. The Screaming Eagles. Gemiddeld spelen ze twee keer per week een thuiswedstrijd en het is elke keer een genot om daar naar toe te gaan. Niet alleen om de wedstrijd te volgen, maar ook, zoals dat bij meerdere Noord-Amerikaanse sporten het geval is, vanwege het hele sociale gebeuren rondom de wedstrijd. Er is luide muziek tijdens elke onderbreking en een special act tijdens de rust. Het zou nog leuker zijn als ik iets meer zou weten van de kunst van het ijshockey, maar dat is niet noodzakelijk. Waar je ook in het center 200 zit, het knusse stadion van de Eagles, je hoeft alleen maar te vragen aan je buurman/buurvrouw wat er aan de hand is en je krijgt een tien minuten durend hoorcollege over alle mogelijke tactieken en waarom de Eagles zo veel beter zijn dan de tegenstander. Eerst verraste dit mij, maar als ik erover nadenk past het helemaal perfect binnen de Canadese cultuur. Vriendelijk en behulpzaam waar ze kunnen, maar toch hondstrouw en loyaal aan datgene dat ze aanmoedigen.

School, sport en vriendelijkheid zijn natuurlijk erg belangrijk in de Canadese cultuur, maar wat is nou datgene dat het eerste bij de grote meerderheid naar boven komt als je het over Canada hebt? Wat is de eerste associatie met dit prachtige land? Het uitgebreid vieren van feestdagen. Tot nu toe heb ik er twee gehad en dat waren zeker niet de minste. Halloween en Thanksgiving.

Thanksgiving is een dag waarop je, zoals de naam het al verklapt, de mensen om je heen bedankt voor hun steun of iets dergelijks. Thanksgiving is ook een dag waarop families bij elkaar komen om van elkaars gezelschap te genieten en te eten, heel veel te eten. Van mijn gastmoeders kant kwamen meer dan tien verschillende familieleden op bezoek die allemaal genoeg eten mee namen om ons allemaal te voorzien. Het was stuk voor stuk verrukkelijk, maar het absolute hoogtepunt was de kalkoen waar Thanksgiving bekend om staat. De avond was speciaal en onvergetelijk. Een echte Canadese Thanksgiving is iets dat ik iedereen kan aanraden en ik ga alles op alles zetten om dit feest met mij mee te nemen naar Nederland. Wie is er immers minder geworden van mensen om je heen bedanken en met je familie bij elkaar komen om lekker te eten en samen te zijn?

De andere feestdag wordt weliswaar ook in Nederland gevierd, maar het is niet te vergelijken met hoe het in Canada gevierd wordt. Halloween begon voor mij een week voor Halloween met een schoolfeest. Op papier was het geen gemaskerd bal, maar er was ook weer niet heel veel verschil tussen dat en ons feest. Letterlijk iedereen kwam in kostuum of met schmink op het gezicht. Ik probeerde met een rode bliksemflits op mijn gezicht de nieuwe David Bowie te zijn en dat viel goed in de smaak bij mijn klasgenoten, die zeiden dat ik het op zijn minst heb geprobeerd. Dit feest benadrukte hoe betrokken iedereen is met de school. Het feest was namelijk georganiseerd en geregeld door een groep leerlingen, iets wat niet snel zou gebeuren in Nederland. Een paar dagen later hadden we weer een gekostumeerd feest met alle internationale studenten uit de omgeving. Een opvallend verschil was dat bij het eerste feest iedereen alles op alles had gezet om in kostuum naar het feest te komen en dat bij het tweede feest een opvallend aantal studenten in zijn normale kleren kwamen. Dat is natuurlijk niet erg, maar het geeft aan hoe veel serieuzer de Canadezen Halloween nemen dan de internationale studenten. Een paar dagen later was de speciale dag daar. By far de oudste en al helemaal de langste van mijn omgeving die nog langs de deuren ging om snoep te incasseren, maar dat maakte mij niets uit. Het enige wat ik hoefde te doen was uitleggen dat ik een internationale student ben en dat het voor mij niet gebruikelijk is om langs de deuren te gaan. Binnen een uur had ik meer snoep, chips en chocolade opgehaald dan ik ooit in de resterende tijd kan eten, dus ik besloot om terug te gaan naar huis en met een kop hot chocolate naar het kampvuur van de buren te gaan kijken.

Dit zijn een aantal dingen die je kan verwachten als je aan dit programma mee doet, maar het mooie is dat je daarnaast ook heel veel andere dingen kan doen die jouw reis uniek maken.
Begin november was er zo’n mogelijkheid voor mij. De NSISP, de Canadese reisorganisatie, bood een klein aantal internationale studenten de kans aan om in een paar dagen langs alle universiteiten in Nova Scotia te gaan. Hiervoor moest je een korte sollicitatiebrief schrijven en ik was geselecteerd als een van de gelukkige. Het was een trip van vijf dagen met heel veel zitten en luisteren, maar bovenal de kans om te zien wat de universiteiten in Nova Scotia te bieden hebben, zodat je gaat overwegen om hier te studeren. We sliepen elke nacht in chique hotels, en dat konden we goed gebruiken, want elke ochtend moesten we om acht uur in de bus zitten en meerdere uren per dag reizen. Dat reizen was echter niet zo erg door de leuke groep die we hadden. We hadden tijdens het langste deel van de reis, een vijf uur durende zit, een karaokesessie en er zijn 1001 potjes gekaart.

Al met al kan ik zeggen dat mijn eerste twee maanden voorbij zijn gevlogen en dat ik het lastig vind om te accepteren dat ik al op de helft ben. Hetgeen dat mij het meest blijft verbazen is de vriendelijkheid en de openheid van iedereen. de docenten, de klasgenoten, de buurman bij een hockeywedstrijd en de buschauffeur. Ze beseffen allemaal dat je het meeste uit je trip wil halen en zijn allemaal bereid om je daarin te helpen waar ze kunnen.

Dit zijn slechts een paar voorbeelden van wat je te wachten staat als je via Travel Active een internationaal High School programma gaat volgen. Ik zou nog pagina’s vol kunnen schrijven over meer momenten die ik tot nu toe heb meegemaakt, want dat is het speciale aan dit programma. Elke dag gebeurt er iets speciaals, onverwachts of ongebruikelijks. Dit went nooit en op het moment dat je gewend bent aan het gevoel van in een schoolbus stappen elke ochtend, het opstaan voor het Canadese volkslied, het met de hele school vieren dat je hockeyteam heeft gewonnen en hoeveel waarde gehecht wordt aan familie, dan ben je geslaagd in je missie en heb je je de Canadese cultuur eigen gemaakt. Gelukkig is dat nog lang niet het geval voor mij en ik blijf elke dag van alles om mij heen genieten. Ik kan niet wachten om het maximale van de resterende maanden te maken en ik voel mij vereerd om dat via en met dank aan Travel Active met jullie te delen.