Kayley volgde een Taalreis Spaans in Córdoba: “Deze ervaring heeft mij veel opgeleverd!”

Vanwege een switch in opleiding had ik dit jaar vanaf februari tot september geen colleges. Dit wist ik al rond de zomer van 2015, dus ik had geen zin om een halfjaar thuis te zitten en een beetje te werken. Zo’n halfjaar vrij is de uitgelezen kans om iets te ondernemen!

Een klein probleem was wel dat ik het niet zag zitten om een halfjaar van huis weg te zijn. Hooguit 2 maanden vond ik zat. Uiteindelijk kwam ik terecht bij de taalreizen. Gewoon een maandje op pad om een andere taal te leren, dat leek me eigenlijk een ideale invulling voor een relatief korte reis en het leek me zo vet om Spaans te leren! Dat besloot ik te doen en Córdoba in Argentinië!

Toen ik mensen later vertelde wat ik ging doen, kreeg ik vaak te horen: ‘Waarom niet gewoon in Spanje dan? Daar spreken ze toch echt Spaans?’. Maar ik dacht: als je zoiets doet, doe het dan goed! Argentinië is vergeleken met Spanje een stuk verder weg en daardoor qua cultuur ook weer anders. Daarnaast was ik nog nooit buiten Europa geweest! Daar moest verandering in komen!

Ik vond het zelf erg leuk om me alvast te verdiepen in de taal. De taal Spaans had ik al eerder willen leren, maar nu had ik een doel: ik wilde al een beetje kunnen communiceren als ik daar aan kwam. Daarnaast: des te meer ik van tevoren al wist, des te hoger mijn niveau zou zijn na die 4 weken.

Zoals verwacht spraken mijn gastouders (een man en vrouw in eind 60) geen Engels. Dat is ook de reden dat juist bij zo’n talenreis een gastgezin heel nuttig is, dan word je in ieder geval ‘verplicht’ om Spaans te praten. Ondanks mijn voorbereiding was het toen ik daar aankwam wel wat moeilijk ze te begrijpen, vooral met hun accent erbij! Moet je nagaan hoe het zonder enige voorbereiding zou zijn geweest. Het ging gelukkig na een week al beter, hoewel ze soms best snel konden praten hoor!

Op de talenschool was er iemand die Engels sprak, voor als het te ingewikkeld werd, maar ze spraken zo veel mogelijk Spaans met ons. Ook dat is in het begin wennen, maar op een gegeven moment herkende ik bepaalde zinnen al veel sneller. De meiden met wie ik in de klas zat waren voornamelijk Braziliaans en praatten dus Portugees. In het begin wist ik soms niet eens welke taal ze aan het praten waren, het leek op elkaar… Later bleek dat dat verschil eigenlijk best goed hoorbaar is.

Na een week kwam er ook een Braziliaanse meid bij mij in het gastgezin. Dat was wel gezellig, aangezien er verder geen kinderen in het gastgezin waren. Zij sprak ook geen Engels, dus ook met haar moest het in het Spaans. Ik merkte wel dat zij bepaalde dingen veel sneller begreep vanwege haar moedertaal.

Wat ik niet had verwacht, is dat ik nog zo veel van het land zou zien. Elke ochtend les, ’s middags de stad verkennen of activiteiten ondernemen en in het weekend dorpjes en stadjes in de buurt opzoeken. Dat was wat ik verwachtte en de eerste week deden we dat ook.

Daarna veranderde dat toen het idee ontstond om in het Paasweekend (mijn tweede weekend) naar Mendoza te gaan, omdat we een lang weekend hadden (donderdag en vrijdag vrij). Dat hebben we gedaan. Met een Nederlandse klasgenoot, een Engelse uit een andere klas en een Amerikaanse en Franse meid die ook in Córdoba verbleven zijn we woensdagnacht vertrokken en zaterdagnacht teruggegaan om Paaszondag met het gastgezin te kunnen doorbrengen. De busreizen duurden een uur of 9, maar waren helemaal niet zo verkeerd. Er viel nog best goed in te slapen, dus zo’n nachtrit viel heel erg mee.

Dat weekend was enorm gezellig, we hebben wijngaarden bezocht, een paardrijtocht gemaakt en we zijn uit geweest. Ik had de smaak te pakken, dus het weekend daarop (mijn laatste weekend) ben ik met die Amerikaanse meid meegegaan naar het noorden van Argentinië. Daar hebben we de zoutvlakten en de berg van zeven kleuren bezocht. Het bleek immers dat de dorpjes en stadjes rondom Córdoba ook doordeweeks na de lessen konden bezoeken, zo veel tijd was daar niet voor nodig. Het Noorden was ook weer een geweldig mooie omgeving, ik ben blij dat ik dat ook meegemaakt heb!

Voor mij was de reis zelf dus al een ervaring op zich. Zo lang in het vliegtuig, 4 weken weg van huis, in mijn eentje op pad… Allemaal dingen die me spannend, maar heel vet leken. Het was van te voren wel fijn om te weten dat je houvast hebt aan de talenschool. Je hebt elke ochtend lessen en daar leer je sowieso mensen kennen, je staat er dus niet helemaal alleen voor. Hierdoor was het niet echt eng om te gaan!