Cécile vertelt over de verschillen tussen Kenia en Nepal (deel 2)

‘s Ochtends rond 7 uur vertrok ik vaak samen met de twee dochters van het gastgezin naar de basisschool. Onderweg sloten dan steeds meer kinderen zich aan en zo kwamen we rond half 8 aan op Kuri Kuri Primary School. Daar moesten we dan altijd nog een halfuur wachten op de docenten en om 8:20 uur begonnen de eerste lessen.

Op maandag en vrijdag hadden we ‘s ochtends een bijeenkomst met alle leerlingen waarbij de vlag werd gehesen en het volkslied werd gezongen. Ik vond dat altijd wel een bijzonder moment. In eerste instantie zou het plan zijn dat ik de docenten zou helpen en uiteindelijk na een paar weken dan eens een lesje zelf mocht gaan geven. Wat bleek: ze hadden op de school 8 klassen en 4 docenten. Ik kreeg dus boeken aangereikt en het was: ‘Succes! Als je vragen hebt, horen we het wel!’ Dat was wel even een verrassing! Zeker omdat ik nog nooit voor de klas had gestaan. Daarnaast was het Engels van deze leerlingen niet heel goed, waren ze zwaar ongemotiveerd (wat ik eigenlijk wel begreep in hun situatie) en er was geen structuur.

Er was een rooster, maar niemand hield zich daaraan. De eerste weken was het dus vooral zoeken. Ook met hoe ik de lessen het best kon aanvliegen en hoe de verschillende klassen waren. Wat het lastig maakte is dat ze niet erg veel respect voor mij hadden. De andere docenten corrigeerden de kinderen namelijk geregeld. Ik had daar wel over gelezen van te voren, maar toch komt het dan pas binnen als je daar bent. Bovendien deed ik soms nog wel eens mee met een potje voetbal in de pauze. Ja daar dwing je in mijn geval ook geen respect mee af.

Uiteindelijk kan ik wel zeggen dat ik mijn draai begon te vinden voor de klas en ik zit er nu zelfs aan te denken om misschien wel docent te worden! Rond 3 uur was de school uit en liepen we weer met z'n allen naar huis. Daar stond dan vaak een bordje eten klaar en dan had ik ook altijd wel heel veel honger. Dat was dan namelijk onze lunch en voor Nederlandse begrippen, komt die dan wel laat. De Masai waarbij ik dus leefde dronken niet alleen koeienbloed. Dat heb ik ze trouwens ook helemaal niet zien doen. Het eten was eigenlijk hartstikke prima!

Na de ‘lunch’ gingen we dan met de meiden aan het werk. Eerst water en vuurhout halen. In het begin kwam er dan vaak een man mee om ons te ‘beschermen’ voor als er olifanten zouden komen. Al was ik het niet zo eens met het plan dat als we ze zouden tegenkomen, we zouden rennen. Hoezo moet er überhaupt een man mee? Dat rennen had ik zelf ook wel kunnen bedenken. Ze zeggen altijd dat je in dat soort situaties niet hard hoeft te rennen, alleen harder dan de anderen. En daar zit je dan omringd door Kenianen… Gelukkig geen olifanten van zo dichtbij tegengekomen. Nadat we alles hadden gehaald, werd er gekookt, gegeten en tussen 8 en 9 gingen we naar bed. Ik was vaak ook wel zo moe na zo’n dag dat ik daar geen problemen mee had.

Dan had je nog de weekenden. Wat doe je nou in 'the middle of nowhere' in het weekend? Bidden!

Zaterdagochtend nam ik vaak de tijd om al mijn kleren te wassen. Wat een werk was dat telkens. Daarnaast niet vergeten om je ondergoed te verstoppen onder je andere kleding. ‘s Middags gingen we dan naar een familie uit de community. Bij binnenkomst altijd eerst buigen voor de mannen. De mannen kregen altijd de beste plekken en dan konden de vrouwen buiten op de grond zitten ofzo. Daar aten we dan met z'n allen en gingen we uitgebreid bidden, dansen en zingen voor God. Op zondag zaten we de hele dag in de kerk. Ja, je kunt wel zeggen dat ze gelovig zijn in Kenia.

Ondanks dat ik het een ontzettende gave ervaring vond bij het gezin, heb ik wel besloten om een week eerder terug te gaan naar Nairobi. Ik zat in een prachtige omgeving, maar ik had daar niet de tijd om nog verder iets van het land te zien. Dat dan dus in de laatste week nog ingehaald en oh, ik hou van Kenia! Wat een prachtig land! En het feit dat je als blond Europees meisje daar prima alleen kan rondreizen, zegt zoveel over de mensen!