De eerste indruk van Kathmandu en het lesgeven op een kleuterschool

Na het werk had ik nog tijd om door mijn nieuwe buurt te dwalen. De eerste dagen waren de belangrijkste dingen om te weten waar de geldautomaat is en waar ik winkels kan vinden om boodschappen te doen. Dat laatste was niet zo moeilijk. Winkels zijn overal te vinden. De pinautomaat daarentegen vroeg om wat beter speurwerk. Als je er een hebt in een rustige straat, zijn ze gemakkelijk te vinden. Maar als je door drukke straten loopt, kijk je er gemakkelijk overheen. Want in sommige straten kan het druk zijn. Ook al woon ik buiten het stadscentrum, de straten zijn vol met mensen die lopen, fietsen, en auto's rijden. De drukte op straat staat in contrast met de natuur van de Nepalezen. De Nepalezen zijn verlegen mensen. Maar terwijl ik door de straten dwaalde, waren er een paar mensen die 'hallo' zeiden. En je hebt mensen die uiteindelijk ‘Namaste’ zeggen nadat je ze al op straat bent tegengekomen.

In de weekenden heb ik veel tijd om de stad Kathmandu te verkennen. Een bezoek aan de binnenstad was voor mij dan ook een must tijdens mijn eerste week. Om in het stadscentrum te komen, gebruikte ik de lokale bus. Reizen met de lokale bus was een andere ervaring dan in Nederland. Naast de chauffeur is er een conducteur die het geld verzamelt. Ook roept hij de namen van de plaatsen waar de bus gaat stoppen. Ook dan moet je geluk hebben om op de plek te komen waar je moest zijn. Net zoals ik. Ik was van plan Durbar Square te bezoeken. Maar in plaats van dat ik dicht bij het plein werd afgezet, gooide de conducteur me er op een uur lopen uit. Dat was een geweldige kans voor mij om de achterafstraatjes van de stad te zien. Bij aankomst heerste er een lichte chaos. Later kwam ik erachter dat het zo druk was omdat de Nepalezen daar de zaterdagen als een feestdag vieren. Dus rond de verschillende tempels op Durbar Square kwamen veel mensen om te bidden. Toen ik door mijn nieuwe buurt liep, ontmoette ik vriendelijke mensen in de binnenstad. Het enige verschil is dat de mensen in de binnenstad iets van je ‘nodig hebben’. Als er een gesprek gaande is, blijkt dat ze willen dat je iets van hen koopt. Maar zelfs als je ze afwijst, blijven ze aardig.

Maar de meeste mensen willen echt met je praten of je helpen. Toen ik op weg was naar huis, verdwaalde ik in mijn buurt. Binnen een oogwenk stonden er zes Nepalese vrouwen om me heen die wilden helpen. Sommigen liepen met me mee tot ik de weg terug naar huis wist.

Zoals ik in de intro al zei, ben ik deze week begonnen met mijn vrijwilligerswerk op een kleuterschool hier in Kathmandu. Omdat mijn eigenlijk project, het women empowerment project, twee weken vakantie heeft, ben ik eerst hier aan het werk gegaan. Op de kindergarten zitten ongeveer dertig kinderen tussen de drie en elf jaar die hier zes dagen per week les krijgen in Engels, wiskunde, natuurwetenschappen en Nepalees. Deze kinderen leven in gezinnen waarvan de ouders niet veel geld hebben. Ook al kun je de onschuld van het kind in hun ogen zien, als je naar beneden kijkt, zie je de vuile en gescheurde kleren. Sommigen dragen slippers. Terwijl het 's morgens rond de 5 graden is.

Het werken met deze kinderen opende mijn hart. Een van de gedachten die door mijn hoofd gingen was: ik wou dat ik al deze kinderen en hun families kon helpen om een beter leven te krijgen. Aangezien ik nu als leraar werk, weet ik dat onderwijs de belangrijkste eerste stap is om vooruit te komen in het leven.

Tijdens mijn verblijf vierden de inwoners van Nepal het hindoeïstische festival Vasant Panchami. Dit festival is geen officiële feestdag voor de Nepalezen. Toch werd het gevierd door de kinderen op de kleuterschool waar ik vrijwilligerswerk deed.

Vasant Panchami is een festival dat vooral wordt gevierd door hindoeïstische mensen. Vasant betekent lente en Panchami de vijfde dag van de heldere maan. Deze dag markeert het begin van de lente. Op deze dag wordt de hindoeïstische godin Saraswati geëerd. Saraswati is de godin van kennis, taal en kunst. Een legende vertelt dat Kalidasa (dichter en auteur) bedroefd was door het verlaten van zijn vrouw. Dus was hij van plan zelfmoord te plegen door zichzelf in een rivier te verdrinken. Hij stond op het punt dat te doen toen de godin Saraswati uit het water kwam. Ze vroeg Kalidasa om er een bad in te nemen. Daarna werd zijn leven veranderd. Hij was gezegend met wijsheid en werd een groot dichter.

De kinderen van de kindergarten in Kathmandu kwamen, net zoals elke dag, voor tien uur 's ochtends aan. Het leek een heel normale dag, het enige verschil dat je kon zien was dat sommige kinderen hun mooiste kleding droegen. Eén van de moeders had zelfs make-up op het gezicht van haar vierjarige dochter gedaan. Ook al waren de kinderen erg enthousiast over het festival, ze begonnen al snel te spelen en maakten hun mooie kleren vies. Terwijl de kinderen arriveerden, waren de leerkrachten druk bezig met de voorbereidingen voor de dag. Buiten de school maakten ze een altaar voor de godin Saraswati. Het altaar is gemaakt van een van de tafels die uit de klas is gehaald. Het was versierd met een tafelkleed en daarop waren enkele essentiële items geplaatst. Zoals een klein beeldje, een kaars en alles wat nodig was voor de offergave. Rond 10:30 uur begonnen de festiviteiten. De kinderen stonden in drie rijen opgesteld, gegroepeerd op geslacht en leeftijd. Het eerste deel van de ceremonie omvatte gebeden en het zingen van mantra's. Tijdens het gebed werden er rituelen uitgevoerd door een kaars en veel wierook aan te steken.

Na het zingen van de mantra's begon het offeren. Bloemen en wat zaden werden aan iedereen overhandigd. De bloemen waren meestal geel omdat deze kleur symbool staat voor kennis en ook voor mosterdvelden, wat wordt geassocieerd met de komst van de lente. Toen iedereen zijn offer had gekregen, werd er nog een laatste mantra opgezegd. Nu begon het officiële offeren. Toen iedereen zijn bloemenoffer overhandigd had, gingen de kinderen terug in de rij staan. Iedereen kreeg nu zijn tika, het laatste onderdeel van de ceremonie. De tika, in het Sanskriet ook wel Bindi genoemd, symboliseert het derde oog van Boeddha en geeft de eigenaar bescherming.

Nadat de ceremonie voorbij was, gingen de kinderen terug naar hun klaslokalen. De tekenwedstrijd ging beginnen. Ieder kind moest een klok en een dier tekenen. Na afloop werd uit elke klas één leerling als winnaar gekozen. De ceremonie waarbij de winnaars bekend werden gemaakt was zeer ontroerend om te zien. De kinderen konden een knuffeldier winnen. Ze komen allemaal uit arme gezinnen en hebben niet veel thuis.Tijdens de prijsuitreiking werd dit erg duidelijk. Het eerste kind, van een jaar of vier, dat won was zo onder de indruk van het winnen en krijgen van de knuffel. Zijn ogen lichten meteen op en vulden zich met dankbaarheid. Zelfs als ik dit schrijf krijg ik tranen in mijn ogen. Dit gevoel bleef die dag bij me.