Pauliens voorbereidingen op het Desert Elephant Project

Op het moment van dit schrijven duurt het nog maar 6 weken voordat ik aan mijn reis naar Namibië begin. Na een vakantie met mijn kinderen en man in 2015 naar Zuid-Afrika is mijn liefde voor Afrika nog meer aangewakkerd. Als kind had Afrika al een enorme aantrekkingskracht op mij. Documentaires waar ik het grote wild en de natuur zag, familie die in Afrika woonde waar mijn ouders zonder ons op vakantie gingen en de verschillende inzamelingsacties op mijn middelbare school voor Ethiopië zijn dat vlammetje in mij altijd blijven aanwakkeren.

Pas in 2015 werd mijn wens om naar Afrika te gaan eindelijk vervuld. We hebben zo ontzettend genoten van de Afrikaanse sfeer, de ruimte, de natuur, de geuren en natuurlijk al het wild dat we hebben gezien.

En nu komende november mag ik weer, en hoe. In mijn eentje, dat wil zeggen zonder mijn kinderen en mijn man ga ik 2 weken lang ‘back to basic in de wildernis’ met het Desert Elephant project in Namibië. Ik heb bewust voor dit project gekozen omdat dit wat mij betreft echt helemaal terug gaat naar de basis. Twee weken lang samen met andere vrijwilligers koken boven een kampvuur, slapen onder de sterren, fysieke arbeid leveren en ondertussen een bijdrage leveren aan de natuur en de lokale mensen. Het lijkt me fantastisch, het is echt een droom die uitkomt.

Samen met andere vrijwilligers een steentje bij dragen aan een betere wereld. Even niet dat luxe leventje, maar echt terug naar de kern van mijn bestaan. Twee weken lang geen politiek, economisch of lokaal nieuws, geen social media, maar een wereld die even niet groter is dan dat kleine stukje land waar we op dat moment zijn. Het lijkt me heerlijk.

Tegelijkertijd is het voor mezelf een nieuwe stap. Ik ga voor het eerst echt alleen op reis en dat is een heel bewuste keuze geweest. Zelf mijn reis uitzoeken, plannen en regelen en straks 2 weken alleen met ‘vreemden’ op pad. Naast het vrijwillige werk hoop ik leuke mensen te ontmoeten, mooie gesprekken te voeren, te genieten van de stilte, de eindeloze woestijn en persoonlijk te groeien. Zenuwen heb ik niet, ik heb er alleen maar heel veel zin in. Ik zie me al in mijn eentje over de verschillende vliegvelden lopen, rondstruinen in Swakopmund en zitten op een rots uitkijkend over de kale vlaktes van Namibië.

De grootste voorbereidingen heb ik ondertussen getroffen. De reis en het verblijf zijn geboekt. Goede wandelschoenen, kleding, slaapzak en backpack en allerlei andere handige zaken zijn aangeschaft. En nu volg ik de verschillende accounts op Instagram, zoals die van Elephant Human Relations Aid en Travel Active zelf uiteraard, zodat ik weet wat me straks te wachten staat.

Ik prijs me gelukkig en ben dankbaar dat ik dit kan gaan doen. Mijn grootste angst is niet dat het niet leuk zal zijn of dat ik het niet zou kunnen in mijn eentje, mijn grootste angst is dat het te mooi wordt en ik niets anders meer zou willen in de toekomst.