Dit is hoe de introductieweek in Vietnam er voor Maud uit zag!

Zaterdag later op de middag kom ik aan op het vliegveld van Ho Chi Minh City (HCMC). Het is een erg drukke stad met vooral heel veel scooters en dan zit ik nog niet eens midden in het centrum. We komen bij een oud college gebouw aan waar we naar binnen lopen. Het is zo te zien nog allemaal onder constructie.

De introductieweek begint op maandag met een wandeling naar het college gebouw. We krijgen informatie van een vrouw genaamd Queen. De Vietnamese namen zijn blijkbaar erg moeilijk voor buitenlanders dus nemen ze een bijnaam. Het past ook wel bij haar gezien ze de manager is. De rest van de week word over genomen door onze coördinator. We maken een wandeling naar de grote supermarkt wat eigenlijk wel op een AH xl lijkt. Maar dan ook met schoenen, kleden, speelgoed p, handdoeken en nog meer. Na de lunch pauze bezoeken we het oorlogsmuseum. Er zijn hier behoorlijk wat indrukwekkende foto's te vinden. We sluiten de eerste dag af in de markt. Een grote overdekte hal waar vooral kleding en souvenirs te vinden zijn. Ik word een beetje gek van alle marktvrouwen die naar me schreeuwen en soms zelfs aan je kleren trekken. Helaas voor hun heb ik geen intentie iets te kopen.

Het voelt weer aan alsof ik op school zit. We gaan naar het college gebouw voor een taal en cultuur les. Er komt een PowerPoint presentatie met wat wel en niet te doen. De traditionele kleding van de Vietnamezen vind ik erg mooi! Dat viel me al op in het vliegtuig. De taalles blijkt een lastige. Als je een woord op een andere manier uitspreekt krijgt het meteen een heel andere betekenis.
Tijdens de lunch komt de coördinator naar me toe. Er is even een taalbarrière. Maar uiteindelijk blijkt dat ik later deze week naar een andere accommodatie zal gaan. Hier heb ik immers voor gekozen maar was ik even vergeten. (Oeps). Dit moet me even bezinken gezien ik best wel wat moeite heb gehad met het wennen in HCMC.

Na de pauze gaan we terug naar het college gebouw voor wat interactie met de studenten. Ze mogen mij vragen stellen en hierna doen we gezamenlijke spellen.

Eenmaal terug verzamelen we in de kantine om loempia's te maken. Heerlijk!!! We beginnen met fresh springrolls, dit zijn loempia's die niet worden gefrituurd maar die je zo kan eten. En hierna de famous vietnamese loempia's heerlijk. Ik hoop dat ik deze nog veel mag eten.

De Cu Chi tunnels, deze tunnels zijn in de oorlog gemaakt om te onderduiken voor de Amerikanen. Het is een compleet netwerk van dorp naar dorp. Ze zijn erg smal en ik durf het dan ook niet aan om er door heen te lopen. Ik word alleen al nerveus bij het idee dat andere er in gaan. In de avond is het tijd om te voetballen. Om 6 uur verzamelt iedereen die mee wilt zich buiten voor de poort en lopen we gezamenlijk naar het veld. Op het voetbalveld blijken al wat studenten te zijn die we gistermiddag gesproken hebben. Het is leuk om te zien hoe iedereen zich mixt.

Ondanks wat zorgen die ik heb over de onzekere busreis van vandaag heb ik goed geslapen. Het is nog wat vroeg maar ik wil het ontbijt niet missen. Tijdens het omkleden vind ik een briefje tussen mijn spullen. Mijn kamergenoot waarvan ik geen afscheid heb genomen heeft dit geschreven. Wat kan ik dit waarderen!

Als ik mijn tas heb ingepakt vind ik mijn coördinator met het ticket voor de bus. Gelukkig komt Queen ook even om te verduidelijken hoe het werkt. Om 11:30 eet ik snel nog wat want om 11:45 begint een 5,5 uur durende reis. Met een mini busje wordt iedereen ergens aan de kant van een drukke straat gepropt. Hier wachten we op de grote bus en het is niet zomaar een bus, maar een slaapbus. Zoiets heb ik nog nooit gezien. Het is wel ideaal want ondanks dat het "bed" gemaakt is voor kleine mensen heb ik hier meer beenruimte dan een gewone bus.

Mijn nieuwe coördinator staat al op me te wachten en samen lopen we de Universiteit van Phan Thiet in waar ik de komende vier weken zal verblijven.

Mijn eerste werkdag gaat beginnen. Met z'n drieën lopen we richting de bushalte voor de universiteit. Het is namelijk niet te doen om er heen te lopen. Als we aan komen lopen is het een groot volgens mij relatief nieuw gebouw. Er zijn verschillende klassen waarin iedereen ons vrolijk begroet. Na alle klassen af te zijn gegaan nemen we plaats in een ruimte waar kinderen zitten die niet kunnen communiceren via praten. Tijdens de pauze helpen we de kinderen met eten geven. En hierna is het tijd om te slapen... ja ook voor ons. Er is een kamer met zo'n vijf bedden waar wij zelfs kunnen slapen. Alles blijft me steeds weer verassen! Hierna spelen en dansen we nog met de kinderen en is het weer tijd om terug te gaan naar de universiteit.