Een fantastische vrijwilligerswerktijd voor Jochem in Nepal!

Afgelopen week ben ik met Jack, waar ik de eerste week mee op één kamer lag, naar het KAT center (Kathmandu Animal Treatment) geweest voor constructiewerk. Jack is een Canadees van 17 jaar oud waar ik ondertussen al aardig wat van heb geleerd. Het KAT center is een shelter voor zieke en verwaarloosde katten en honden die geen andere thuishaven hebben. Het werk was simpel maar leuk. Voor een week verwachtte ik er niet veel van en dat was ook prima. Toch was het misschien wel de week waar ik achteraf het meest nostalgisch op terug zal kijken. De dagen zagen er als volgt uit: 20 minuten lopen naar het busstation, 30 minuten met de bus en nog eens 25 minuten lopen. Je zou denken dat een mens zich zou vervelen maar met Jack was iedere dag een avontuur!

Aankomende week begin ik een vijfdaagse Adventure Week met een gekneusde duim omdat ik vlak buiten de douche onderuit ben gegaan…Daarboven op is het enkel met vijf vrouwen. We beginnen morgen vroeg in de ochtend met een tweedaagse rafting terug naar Pokhara. At least I'll die in heaven, right? Dan gaan we meer van de natuur in Chitwan verkennen, met massages en zwembaden inbegrepen. Schijnbaar zwemmen de krokodillen meters van je vandaan. Iets waar ik minder naar uitkijk…Ondertussen voelt het alsof er om de dag iemand vertrekt waarvan ik niet wil dat diegene vertrekt. De laatste week is voor mij de Poon Hill trek. De Poon Hill trek moet waanzinnig mooi zijn, maar tegelijk speel ik met de gedachte in mijn hoofd dit over te slaan. Daarnaast heb ik vanochtend al een mountain flight gedaan waarbij ik al getrakteerd werd op de mooiste landschappen boven de wolkendekken ter wereld: The Mount Everest. Sorry mensen, ik kan geen woorden schrijven die dit plaatje recht doen.

Het aftellen is inmiddels begonnen. Afgelopen week stond in het teken van de adventure week. Op maandag zijn we met een bus om 6.30 vertrokken naar de Trishuli rivier. Rond 12.00 zijn we daar aangekomen en konden we ons klaarmaken voor een raffting. Drie uur lang konden we in een rustig tempo genieten van de uitzichten van de bergen om ons heen. Het rustige werd bij vlagen afgewisseld door wildere verwateren waardoor we alsnog allemaal doorweekt aankwamen bij onze tussenstop in Fisling. Hier waren de tenten al voor ons opgezet en konden we aan het water overnachten na met z'n allen nog even bij het kampvuur gezeten te hebben. Werkelijk een prachtig plaatje!

Op de dinsdag zijn we om 9.30 begonnen met een hiking van anderhalf uur naar een van de tops van Fisling. Na weer terug bij onze tenten aangekomen te zijn konden we ons klaarmaken voor de volgende rafting richting het Chitwan National Park. Tijdens het raften konden we ook de boot verlaten om in de rivier ook nog wat afkoeling te vinden, waar ik dankbaar gebruik van heb gemaakt. Even later zei iemand een waterslang van een paar meter gezien te hebben. Had ik dit eerder geweten, dan had ik mezelf misschien toch nog even achter de oren gekrabd…

Na de primitiviteit van de tent mochten we van dinsdag tot en met vrijdag van de luxe van het Center Park Resort gebruik maken. Eindelijk een hotelbed en ik geloof niet dat de westerse gerechten ooit zo goed hebben gesmaakt! De woensdag en donderdag konden we genieten van de wilde flora en fauna in het nationale park. In de wateren waren aardig wat krokodillen te zien die niet schroomden dichtbij de kano te komen… Avontuur zonder spanning bestaat niet, anders zou Indiana Jones nooit zo populair zijn geweest. Naderhand zijn we nog bij een beachbar gaan zitten waar we de zon achter de bergen zagen verdwijnen. Na hard werken in de kano vonden we wat ontspanning wel op z'n plaats.

De vrijdag zijn we teruggegaan naar Kathmandu. Je leest het goed, de Poon Hill trek heb ik geannuleerd. Geen moment spijt van, want op vrijdagavond hebben we met z'n zessen in Thamel een hostel geboekt en hebben we na een heerlijke maaltijd het dagleven weer verruild voor het nachtleven. Op zaterdag hebben we lekker uitgebrakt en in de avond hebben we bij één van de luxere rooftop restaurants waardig afscheid genomen van Jamina, één van de vrijwilligers die een onuitwisbare indruk op me achter heeft gelaten. Safe travels, Jamina!

Afgelopen week heb ik het lekker rustig aan gedaan. Tot en met woensdag heb ik samen met Jack nog vrijwilligerswerk gedaan en de donderdag zijn we naar het Sambala hotel gegaan in het centrum van Kathmandu. Hier hebben we op de top bij een infinity pool gelegen met een mooi uitzicht over de stad en heb ik nog even genoten van een welverdiende massage (al zeg ik het zelf). Toen was het op vrijdag tijd om afscheid te nemen van Jack. Hij gaat nog een maand naar Sri Lanka en daarna nog een maand naar Thailand voordat hij weer terug naar Canada vliegt. Het was moeilijk om hem te zien gaan maar ups zonder downs bestaan niet.

Gelukkig was er die dag ook goed nieuws! Jamina (een Zweedse waar ik het erg goed mee kon vinden en al afscheid van had genomen) kwam namelijk toch nog voor één dag terug naar Kathmandu. Op zaterdag hebben we met z'n allen nog lekker ontbeten en toen was het moment daar voor mij om met een hartverwarmende knuffel afscheid te nemen van de rest. We hebben beloofd elkaar op te zoeken wanneer we allemaal weer terug in Europa zijn.

Ik kijk terug op een fantastische vakantie en wil ook Travel Active bedanken voor alle begeleiding. Mocht je deze blog lezen omdat je zelf naar Nepal vertrekt, dan wil ik je nog de tip meegeven om je Visum in Kathmandu zelf te regelen. Het heeft me daar twintig minuten gekost en dat is aanzienlijk minder dan de tijd die het je hier in Nederland kost. Bovendien is het een stuk goedkoper.
Ik moet toegeven dat ik vooraf sceptisch was over de reis omdat je niet weet met welke mensen je samen komt te zitten. Toch zijn het allemaal zelfstandige reizigers - veelal ook backpackers - waar je mee samen bent en dit zijn werkelijk de beste mensen om op vakantie mee op te trekken. Iedereen heeft zijn of haar eigen verhaal en je spreekt al snel mensen van alle leeftijden van over de hele wereld. Ook het feit dat je met z'n allen vrijwilligerswerk doet maakt dat je toch op een bepaalde manier met elkaar verbonden bent. Het is een concept waarvan ik achteraf bijna spijt heb dat ik het niet eerder heb gedaan. Nepal is een prachtig land, maar het zijn de herinneringen die ik met de andere vrijwilligers heb gemaakt die me altijd dicht bij het hart zullen staan.