Joanna’s eerste dagen in Goa tijdens haar vrijwilligerswerkavontuur

Mumbai is druk. Druk, druk, druk. Ik vraag me af wanneer de mensen hier slapen aangezien er zelfs in het hotel geen moment van stilte valt. Door al het lawaai word ik dan ook al rond 6 uur wakker, en om het mezelf makkelijk te maken bestel ik een ontbijtje. Ik zal meteen met de deur in huis vallen want van dit ontbijtje werd ik me toch even héél snel en héél goed wakker. Even vergeten dat ze in al het eten pepers gooien en zo ook in mijn omelet…

Vol goede moed pak ik na dit verfrissende ontbijtje mijn koffer weer in en ben ik klaar voor mijn reis naar Goa. Hier zal ik mijn eerste maand als vrijwilliger gaan inzetten op een empowerment project voor vrouwen en meisjes.

Om vooruit te lopen op de zaken kocht ik op het vliegveld een cijferslotje aangezien ik het slot van mijn eigen koffer niet meer vertrouw en ik op mijn nieuwe bestemming gedeeld woon met andere vrijwilligers. Ik dacht een goede aankoop te hebben gedaan, maar helaas… Het slotje was van Indiase kwaliteit en deed alles behalve dat wat het zou moeten doen.

Aangezien de vlucht pas over een uurtje vertrok besloot ik om een lekkere latte macchiato te bestellen en mijn blog te gaan schrijven. Voor mijn eigen duidelijkheid vraag ik nog even na of macchiato met veel melk is aangezien ik niet van sterke koffie hou. Inderdaad mevrouw, macchiato is met veel melk. Nou… Surprise! Het smaakte naar pure espresso en voor de tweede keer vandaag word ik opnieuw goed wakker. Dit keer niet door pepers, maar door middel van een shot cafeïne.

Eenmaal in het vliegtuig, kijkend uit het raampje besef ik dat het niet alleen druk is op de straten van Mumbai, maar zelfs op de start en landingsbaan druk vliegverkeer aanwezig is. Na even te hebben gewacht op een landend vliegtuig voor ons, maken we de bocht naar de startbaan. Wanneer ik achter me kijk zie ik dat de volgende twee vliegtuigen alweer in de rij staan om na ons op te stijgen, om maar niet te spreken over de volgende passagiers die bij landing al klaar staan om in te stappen…

Anyways, na een vlucht van ongeveer een uurtje kom ik aan in Goa. Hier word ik voor het eerst in mijn leven ontvangen door een onbekende die mijn naam op een bordje hoog houdt #goals haha! Na nog een paar minuutjes te hebben gewacht op 2 andere vrijwilligers vervolgen we onze reis naar het vrijwilligershuis en doe ik mijn eerste ervaringen op in Goa.

Ik ben meteen onder de indruk van de contrasten; Goa feels like an island. Overal zijn palmbomen en stranden. De modder van de wegen is oranje en doet me denken aan de wegen zoals ik ze heb gezien in Afrika. Er is veel minder verkeer dan in Mumbai en ik voel meteen de rust (laat me daar nu net aan toe zijn na een paar dagen in alle hectiek van Mumbai te hebben geleefd). Maar, waar je in Mumbai moet oppassen voor al het verkeer dat van alle kanten komt, moet je hier oppassen voor de koeien die midden over straat lopen of –lekker comfortabel- languit op straat liggen.

Dan komen we midden in de jungle aan bij de plek waar ik de komende maand verblijf. Ik kan het kort omschrijven with no WiFi (needed) and breath taking!

In dit huis slaap ik samen met 4 Italian girls waaronder een vrouw van 36 en 1 meisje uit Frankrijk, die net als ik vandaag zijn aangekomen in Goa.

Het andere huis (wat 1 straat verder in de jungle ligt), is het ‘centrum’ waar alle andere vrijwilligers verblijven en iedereen bijeenkomt om te chillen en waar ook gezamenlijk gegeten wordt. Hier ontmoet ik dan ook alle andere vrijwilligers die stuk voor stuk inspirerend zijn. Sommige zijn hier al een paar weken en sommige zijn net als ‘my squad’ de eerste dag hier. Iedereen is ongeveer rond dezelfde leeftijd en de meeste komen uit Europa.

Na mijn eerste ervaringen in Mumbai en de lichte cultuurschok kan ik mijn derde dag in India, de eerste dag in Goa, de omgeving waar ik verblijf en niet te vergeten alle mensen die ik vandaag heb leren kennen omschrijven als A-M-A-Z-I-N-G!

Deze dag wordt afgesloten op het balkon, waar we een kokosnoot uit een palmboom horen vallen en een gelukkige buurvrouw ernaartoe zien rennen. Ze houdt de kokosnoot bij haar oren, schud ermee en loopt nog gelukkiger als dat ze kwam, weer terug naar haar huisje toe.