Jochem zijn eerste weken als vrijwilliger in Kathmandu

Direct na mijn vlucht werd ik open ontvangen door Boomi. Een jonge knaap van 18 die me naar de accommodatie bracht. Na aankomst kreeg ik mijn tour door de accommodatie, beginnend bij de huisregels. Het enige minpunt was dat we geacht werden om 22.00 uur terug te zijn op de accommodatie. What? It's supposed to be a holiday right? Van de rest van de regels kan de hele Westerse beschaving nog best wat leren. Zo wordt je geacht je af te melden als je op de accommodatie niet mee-eet om voedselverspilling tegen te gaan. Ventilators die op de kamer aan blijven staan terwijl je de stad in bent worden een dag van je kamer verwijderd. Prima!

De gemeenschappelijke ruimte is de enige ruimte hier waar WiFi beschikbaar is. Dit met als doel dat mensen niet met hun telefoon in hun eigen kamer opgesloten zitten om zich vervolgens uit te sluiten van de rest van de mensen die er een paar meter naast zitten. Ik kan jullie vertellen, het werkt als een bus! Volgens mij ga ik het hier de komende tijd wel naar mijn zin krijgen.

De eerste week is werkelijk voorbij gevlogen. Direct op de maandag bij het ontbijt werden plannen gemaakt voor het weekend. Reizigers die hier al wat langer verblijven hadden het idee om het weekend te gebruiken voor een trip naar Pokhara. Een busrit met een privé bus van 120km. Dat die rit er zes uur over doet is voor Nepalese begrippen overigens niet abnormaal.

Maar eerst de cultuurweek. Op de maandag zijn we begonnen met lessen over de godsaanbidding en kregen we onze eigen Nepalese naam. De dinsdag hebben we taalles gekregen en kregen we informatie over de do's en don'ts. De woensdag hebben we o.a. Nepalees voedsel bereid voor alle gasten (iedere week arriveert er een nieuwe groep) en de donderdag hebben we een Scavenger Hunt gedaan door Thamel; het levendige middelpunt van Kathmandu. Vrijdag zijn we de dag begonnen met een hiking waar we geëindigd zijn met een hemelse plaat van de stad.

Tussendoor zijn we met een groep reizigers vrijwel iedere avond geëindigd bij een lokale buitenbar (Nature's Club) waar we ons tegoed hebben gedaan aan o.a. Gorkha's - bier van Nepalese bodem. Geen dag was hetzelfde en het is onvoorstelbaar hoe hecht je je kunt voelen met een groep van ong. 15 mensen die je nog geen week kent!

Gelukkig hield het daar niet op. Op de vrijdag zouden we om 14.00 met onze bus vertrekken naar Pokhara. We kwamen tot de ontdekking dat 14.00 voor onze begrippen ongeveer 17.00 betekent voor Nepalese begrippen. Het is hier allemaal relatief... Ik kon me er wel aan ergeren maar gelukkig is het makkelijk om meegesleurd te worden in de positiviteit van de groep.

Het weekend ging veel te snel voorbij. Vrijdag middernacht kwamen we met 14 mensen aan in ons hotel en de zaterdagochtend stond alweer paragliden gepland. Van 1.700 meter hoogte mocht ik samen met een Nepalees (en gelukkig ook een parachute) afdalen tot 900 meter. Ondertussen genietend van één van de mooiste uitzichten van mijn leven!

In de avond zijn we eerst naar een livebar gegaan, waar enkele van de piloten van het paragliden optraden. Het hoogtepunt van het weekend was veruit de club die volgde. Met zeven mensen zijn we naar de outdoor club Busy Bee gegaan. We hebben gepoold met de bevolking en konden goed mee met de muziek. Toen om 2.00 de muziek uit ging en we doorwilden naar de volgende tent werd ik aangesproken door twee lokale gasten met de vraag of we al weg wilden. "We're the owners, come have a drink with us." Ik legde het voorstel kort voor aan de rest van de groep en niet geheel tegen mijn verwachting in werd unaniem besloten de mannen te vergezellen met een drankje. Bier, whisky en wat we ook nog meer wilden werd 'on the house' geserveerd door de obers en de dansvloer werd voor ons zevenen weer opengegooid. Party like it's 1999!

Na een lange rit terug op de zondag ben ik maandag met constructiewerk begonnen. Zelfs met deze veel te lange monoloog heb ik de helft van wat ik meemaak nog niet kunnen vertellen. Later meer!