Joyce vertrok eind 2017 richting Ecuador, waar zij twee maanden lang een Wildlife project volgde. Voorafgaand koos ze ervoor om een taalcursus Spaans te volgen. In deze blog vertelt ze ons hoe zij haar reis en het verblijf bij haar gastgezin ervaren heeft!
Het begin van mijn reis
Na er maanden lang naartoe te hebben geleefd begon ik in september 2017 aan mijn reis naar Ecuador…
Op het vliegveld van Quito staat mijn airport pick-up op me te wachten. Wanneer de beste man in het Spaans tegen me begint te praten, vraag ik me af waar ik aan begonnen ben. Ik spreek geen woord Spaans en de mensen in Ecuador spreken slecht Engels.
Na een halfuur rijden word ik afgezet bij het huis van het gastgezin waar ik de komende maand zal verblijven. De deur gaat open en ik zie een oudere vrouw in de deuropening staan. Ze heeft een warme glimlach en steekt haar handen naar me uit om me te omhelzen. Ik kijk naar binnen. Het interieur is bruin en knus ingericht. Ik word meteen opgenomen in het gezin.
De taalreis in Ecuador
De eerst volgende dag begin ik direct met school. Met frisse zin ga ik er heen. De lokalen zijn klein met groepen van maximaal vier studenten. Iedere ruimte is pastelkleurig en heeft ouderwetse houten tafels. De lesdagen zijn van 8:30 tot 13:00 uur en in de middag zijn er vaak schoolactiviteiten, zoals kookles en traditionele spelletjes. De middagen breng ik door met medestudenten. . De avonden breng ik thuis door bij mijn gastgezin. ’s Avonds eten we traditionele gerechten. Mijn gastmoeder maakt de lekkerste humitas; mais, boter en kaas wat gestoomd wordt in het maisblad. Na het eten help ik mijn gastmoeder in de keuken en maak ik mijn huiswerk.
Na een week merk ik al vooruitgang en kan ik me verstaanbaar maken. Meteen worden de lessen een stuk leuker.
Vanaf school is het een klein kwartiertje lopen naar het huis waar ik verblijf. Zoals iedere middag groet de portier mij vriendelijk voordat hij het hek voor me open doet. "Buenas tardes señorita, comó estás?"
Aan het einde van de middag maak ik mijn huiswerk en krijg hierbij een beetje hulp van señora Thelma. Ze is ontzettend enthousiast als ik steeds minder fouten ga maken. Ik help haar nog wat in de keuken en tussendoor laat ze me van alle lekkere dingetjes snoepen.
Na vier weken neem ik afscheid van de docenten, medestudenten en mijn gastgezin, die in korte tijd erg belangrijk voor mij zijn geworden.
De mooiste plek op aarde
’s Ochtens vroeg zeg ik Quito gedag en stap in de bus richting de jungle. Ik zit bij het raam en droom weg terwijl ik buiten de natuur steeds groener zie worden. Ik vraag me af hoe het zal zijn op de plek waar ik de komende twee maanden vrijwilligerswerk ga doen. Vanaf de bushalte is het nog een klein stukje met de kano naar het Animal Rescue Center waar ik zal gaan werken.
Als ik in de kano zit kijk ik nog eens goed om me heen. Overal waar ik kijk is jungle. Ik besef dat ik op een van de mooiste plekken op aarde moet zijn en ik word op slag verliefd.
Mijn eerste dag in het center. Ik word wakker van de geluiden van de natuur en blijf hier een poos naar liggen luisteren. Vogels, insecten, apen en op de achtergrond het water van de rivier.
Langzamerhand hoor ik de andere vrijwilligers wakker worden en rondlopen in het huis. Bijna 7.00 uur, tijd om aan het werk te gaan.
De dagen beginnen met het schoonmaken van de verblijven van alle dieren. Tijdens het schoonmaken krijg ik alles uit gelegd over de dieren en heb ik tijd om duizenden vragen te stellen. In het opvangcentrum worden dieren opgevangen die bijvoorbeeld gewond zijn, als huisdier gehouden zijn of psychische problemen hebben en daardoor niet kunnen overleven in het wild. Ieder dier heeft zijn eigen verhaal.
Het werk
Na het schoonmaken van de verblijven is het tijd om de dieren te voeden. In de bodega wordt al het groenten en fruit bewaard en klaar gemaakt voor de dieren. Tussen de werkzaamheden door geven de vrijwilligers rondleidingen over het park. Dit is voor educatieve doeleinde, zo leren kinderen en volwassen over de dieren, hun verleden en waarom het niet juist is om deze als huisdier te houden. Na de lunch is er nog een tweede voeding. Hierna wordt alles schoongemaakt en rond 17.00 zit de werkdag er op.
De avonden brengen we door in het vrijwilligershuis. Koken is een van de extra taken en dit wordt om de beurt gedaan. Vaak doen we na het eten een kaartspelletje of luieren we in de hammock room.
Harry
Als ik na een aantal dagen mijn draai heb gevonden krijg ik de zorg voor Harry. Een jonge cusumbo die als huisdier gehouden werd. Omdat ik een medische achtergrond heb mag ik de dierenarts assisteren en Harry zijn chip geven. Vanaf het eerste moment dat ik het kleine beestje zie ben ik mijn hart verloren.
Harry mag na het chippen vanuit quarantaine naar het grote verblijf.
Iedere ochtend breng ik hem een schaaltje melk omdat hij moet aankomen in gewicht. Mijn favoriete moment van de dag.
Harry komt aan in gewicht, doet het goed in het grote verblijf en ik ben ontzettend trots op hem.
Een moeilijk afscheid
De tijd in de jungle vliegt voorbij. De vrijwilligers en de medewerkers van het center zijn de afgelopen tijd als familie voor me geweest. Ik heb veel gezien en veel geleerd. Als ik na twee maanden afscheid moet nemen valt dit me zwaar al weet ik bijna zeker dat ik hier terug ga komen.
Inmiddels ben ik al een aantal maanden thuis en mis ik Ecuador nog steeds. De cultuur, de mensen, het eten, de jungle en in het bijzonder: Harry.
Wil jij nou net als Joyce naar Ecuador voor een taalreis en/of vrijwilligerswerk? Bekijk dan hier onze mogelijkheden in Ecuador!
