Mariëlles road to Tanzania

Maandenlang had ik hier naartoe geleefd en 22 juli was het dan eindelijk zo ver! Op Schiphol kwam dan ook het moment van afscheid nemen voor vier weken. Het viel me gelukkig mee en ik was vanaf dat moment alleen, op naar de gate! Na een veilige vlucht met een gezellige Amerikaanse buurvrouw uit Indiana en af en toe wat turbulentie, was ik veilig geland in Arusha.

Eenmaal uit het vliegtuig kwam ik meteen in de 'tranquilo' sferen terecht. Bij de visumaanvraag stond al een lange rij en vervolgens moest ik ook nog in de rij voor de paspoortcontrole. Ze werkten op hun dooie gemakkie door en sloften zo af en toe wat heen en weer. Toen ik mijn spullen had gevonden, liep ik naar buiten en daar stond Sia (de supervisor) mij al vrolijk op te wachten. Doordat ik ’s avonds aankwam zag ik de volgende ochtend pas waar ik terecht was gekomen. Dit was wel even acclimatiseren natuurlijk, maar dat gebeurde gelukkig snel en een cultuurshock heb ik dus niet echt gehad.

De derde dag kon ik beginnen op mijn project: een kleuterschool waar kinderen zitten die het thuis niet breed hebben. Zij worden dan ook gesponsord door anderen of betalen niet, zodat ze toch onderwijs kunnen volgen. Ik werd warm ontvangen door alle kinderen en de coördinator, Frank.. Ik denk dat ik nog nooit 60 kinderen zó blij heb zien worden van mijn komst, maar het was een moment om nooit te vergeten. Nadat ik een kleine rondleiding had gehad, mocht ik gelijk hun huiswerk nakijken en de juf vond dat ook maar al te fijn. Na een tijdje had ze zelfs een korte siësta gehouden haha.

Het was prachtig om te zien hoe blij de kinderen waren met een strandbal die ik had meegenomen, mijn geluk kon echt niet meer op. Ze speelden met z’n allen en hadden de grootste glimlach op hun gezicht! Vier weken lang heb ik het heel erg naar mijn zin gehad bij Afroplan met alle lieve mensen en kinderen. Ik heb een paar keer een knutselles gegeven en daarnaast heb ik de kinderen ook een dansje en het alfabet in het Engels aangeleerd. Verder heb ik vooral de leerkrachten ondersteund waar nodig. Ook ben ik met Frank op homevisits geweest om te zien hoe en met wie de kinderen leven. Dit was soms wel even slikken, ondanks dat ik me voorbereid had op het ergste. Als gift had ik voor de gezinnen suiker meegenomen, want dat is een luxeproduct voor hen. Op een andere dag ben ik, samen met Frank, op bezoek geweest bij Maua English Medium Primary school. Hier komt een deel van de kinderen terecht als ze een sponsor hebben. Heel fijn om te zien dat sommigen toch nog verder kunnen leren. Dat maakt de toekomstbeelden iets minder slecht.

Het reizen met de daladala (lokale busjes) naar de kleuterschool ging altijd goed en de wandeling van een kwartier ook, uitzondering daargelaten. Mijn tweede dag was zo’n uitzondering… Ik dacht: “hmm, dit duurt wel langer dan het gisteren leek”. Maar ik bleef doorlopen, omdat ik het vanzelf zou tegenkomen. Je raadt het al, dat gebeurde niet…, dus ik ben omgekeerd en belde Sia wel zes keer, maar ze nam helaas niet op... Oké nu was ik alleen in een vreemd land en ik was de weg kwijt, super! Ik hield mezelf rustig en besloot terug te lopen naar het daladala station, waarna ik weer naar de lodge zou gaan. Daarnaast had ik bedacht dat ik goed ging luisteren of ik ergens kinderen hoorde. En dat gebeurde, dus ik liep het straatje in en gelukkig: daar was de kleuterschool!

*Tip van het Vrijwilligerswerk team: gebruik een offline kaartenapp en download (als je nog wifi hebt) de kaart van de plek waar je bent. Deze kun je dan offline gebruiken en zo kun je verdwalen voorkomen.

Waar gewerkt wordt, is ook tijd voor ontspanning. De donderdagavonden hebben we doorgebracht bij ViaVia, een lokale club, maar dan met meer Europese mensen. In de weekenden waren we vrij en die hebben we dan ook goed besteed met de vrijwilligers. Van meedoen in een Masaaistam (met Masaaikleren aan!), wandelen tot het eerste kamp van de Kilimanjaro, dieren spotten op safari tot relaxen bij de watervallen van Lake Natron. Wat een prachtig land is Tanzania zeg!!

Al met al vloog de tijd voorbij en toen het erop zat vond ik het super jammer dat ik alweer weg moest en de kinderen weer ging achterlaten. Het waren stuk voor stuk schatjes waar ik een hoop lol mee heb beleefd (soms waren het ook wel boefjes hoor), wat heb ik ervan genoten! Ik ga de muziek op straat, de gemoedelijke mensen, de andere vrijwilligers en de school erg missen!