Nicole deed vrijwilligerswerk op de Filipijnen: “Het ging super snel voorbij, ik had het nooit willen missen!”

In Puerto Princesa staat Glory, de Vrijwilligerswerk coördinator van Travel Active, ons buiten bij het vliegveld op te wachten met een bordje met onze namen, ze komt vol enthousiasme naar ons toe en geeft ons een knuffel, dat is pas warm welkom! Rond half 7 in de avond stappen we de ‘mini Van’ uit, met onze voeten in het losse zand en de zee op de achtergrond. Jammer dat het al donker is, we zijn nieuwsgierig hoe de locatie eruitziet, maar die verwachtingen worden de volgende ochtend waargemaakt, welcome to paradise! Miko staat ons op te wachten, hij is een van de coördinatoren en woont in het vrijwilligershuis. Hij is dag en nacht bereikbaar bij problemen of vragen.

Met nog een beetje een jetlag besluiten we op tijd naar bed te gaan, morgen onze eerste dag vrijwilligerswerk, spannend! Onze wekker gaat al om 05.15 uur, Loes wil graag de zonsopgang zien, goed idee! Dus ik volg haar braaf naar buiten. Klein inschattingsfoutje, de locatie wordt s ‘avonds afgesloten, we klimmen over een hek om op het strand te komen, de prikkeldraad maakte dat even spannend! De zonsopgang is zeker de moeite waard, het is de eerste keer dat we zien hoe mooi en puur de locatie is waar we zijn! Er was niemand op het strand en het is prachtig om de zon te zien opkomen.

Eerste lesdag

We kruipen hierna nog even het bed in en om 08.00 uur is het tijd om te  ontbijten. Er waren gebakken eitjes, iets wat droog brood en fruit, prima ontbijtje dus! Rond 09.00 uur gaat Glory met ons en Rachel, een meisje uit Amerika, naar de school die aan de andere kant van het vrijwilligershuis ligt, lekker dichtbij! In de klas aangekomen worden we voorgesteld aan de kinderen en heeft Glory wat lessen voorbereid die wij mogen geven aan de kinderen, een klein beetje onwennig sta ik voor de klas. Loes pakt het in mijn ogen vrij snel op en dat geeft ook mij wat meer zekerheid. De kinderen zijn enthousiast en willen graag je aandacht, ze zijn super nieuwsgierig!

De kinderen zijn tussen de 6 en 8 jaar oud, dit verschil kun je ook wel merken, ze kunnen allemaal wel een beetje Engels praten, maar de een beter dan de ander, dit ligt er natuurlijk ook aan dat de een wat brutaler is dan de ander. Ze noemen je “mam”, als in mevrouw, maar het klonk voor mij de eerste keer als mam, als in mama! We hebben les gegeven van 09.00 tot 11.00 uur, eerst binnen in de klas en daarna mochten ze naar buiten om spelletjes te spelen, omdat wij erbij waren werd ons gevraagd of we nog leuke spellen kennen uit Nederland. Vroeger deden wij op school wel vaker het spel Anna Maria Koekoek, dit hebben we de kinderen dus geleerd. Om de uitleg beter te maken heb ik zelf mee gedaan met spelen en dat maakte het extra leuk! Ik voelde me weer net zo oud als hen, verstand op nul en vooral lol hebben en veel lachen!

Tussen 11.00 en 14.00 uur heb je rust, rond 12.00 uur is het tijd om te lunchen. In de tussentijd kun je iets voor jezelf doen, lekker naar het strand, een boekje lezen of kletsen met de andere vrijwilligers. Ook bereid je tussendoor de lessen voor, wat soms nog best wel lastig is, wat kunnen de kinderen aan? Is het niet te makkelijk of juist veel te moeilijk? Om daar een goede balans in te vinden moet je de kinderen iets beter leren kennen, daarom is het ook leuker om juist een langere periode vrijwilligerswerk te doen, je kunt dan ook echt vooruitgang zien en beter inschatten wat er in hun hoofdjes om gaat.

Van 14.00 tot 16.00 uur gaan we terug naar school en geven we les, we eindigen de dag buiten. Leuk is dat ik al kinderen Anna Maria Koekoek hoor roepen terwijl ze naar buiten rennen, ze vinden het een leuk spel en dus werd dit weer gespeeld, dat is toch fantastisch! De eerste dag gingen we moe, maar voldaan terug naar onze kamer. Die kinderen hebben echt zo ontzettend veel energie, en niet te vergeten, ze rennen en spelen in 35 graden met de volle zon! Dat ben ik dus echt niet gewend, met 35 graden lig ik vaak ergens in de schaduw of natuurlijk in een zwembad. Door het enthousiasme van de kinderen vergeet je de warmte snel, morgen weer een nieuwe dag!

Om af te koelen gaan we lekker aan de zee liggen, na 16.00 uur merk je dat de ergste warmte voorbij is en komt er een heerlijk briesje! In de avond is het lekker rustig, kletsen met de andere vrijwilligers en af en toe heb je internet. Na een dag zweten is er niets zo lekker als een lekkere frisse douche. Dat is hier even wennen! Je hebt niet altijd water en de douche zelf bestaat uit een ton met koud water en een soort plastic steelpan, back to basic dus! Een flinke emmer koud water in een keer over je hoofd heen gooien, ik heb gegild! Voordeel is wel: de shampoo is er zo uit.

High five

De rest van de week wordt het steeds makkelijker om les te geven en leer je de kinderen ook beter kennen. De kinderen wennen heel snel, ze willen vaak een high five. De meisjes spelen onderling veel handje klap, dat deed ik vroeger ook veel, ik weet inmiddels weer precies hoe het moet! Buiten schooltijd zie je de kinderen ook, ze spelen op het strand spelletjes of ze gaan krabben vangen met een stok! Het is een klein dorpje, wij als vrijwilligers zijn de enige toeristen, er is een lokaal winkeltje waar iedereen zijn spulletjes haalt, wij dus ook.

Omdat ik voor Travel Active werk mocht ik ook de andere projecten gaan bekijken. We zijn een ochtend naar het ziekenhuis gegaan, hier ben je aan het werk als je meeloopt bij een medische post. We kregen een rondleiding in het ziekenhuis, bijzonder om te zien hoe mensen daar geholpen worden als ze ziek zijn. Ze hebben zo weinig kennis en ervaring dat ze de mensen minder goed kunnen helpen dan ze graag zouden willen. Ook geld speelt een belangrijke rol, vaak is er geen geld voor de juiste medicijnen en hulp. Ik ben blij dat ik een kijkje mocht nemen in een ziekenhuis op de Filipijnen en dat zonder daadwerkelijk ziek te zijn! Vrijwilligers van het constructie project (bouwen en renoveren) hadden een pittige job! In de school waren ze druk bezig met een muur bouwen en dat valt vast niet mee, stenen sjouwen met 35 graden, ik had er wel respect voor.

Samen met Loes heb ik een ontzettend mooie tijd gehad, het ging super snel voorbij, ik had het nooit willen missen! Glory en de andere coördinatoren zijn ontzettend behulpzaam en lief voor ons geweest en ze zijn altijd bereid je dingen te leren en te laten zien. Voor sommige mensen is het een ervaring die hun leven veranderd, dit heb ik zo niet ervaren, dat komt misschien ook omdat ik er een week heb gezeten, anderen wel twee maanden.

Respect

De kinderen hier zijn vrolijk en huilen niet meteen als ze een keertje vallen, dat is hoe ze zijn opgegroeid, opstaan en doorgaan. Ze behandelen ieder ander met respect en zorgen eerst voor een ander en dan voor zichzelf, ze zijn niet hebberig, maar dankbaar voor alles wat ze krijgen. Als je ze vraagt wat ze later graag willen worden dan zijn er in hun ogen maar drie beroepen: zuster, lerares of visser, hun wereldje is zo veel kleiner dan die van ons. Drie keer per dag eten is voor sommige kinderen niet vanzelfsprekend en veel kinderen groeien op met alleen hun moeder. Makkelijk is dit dus zeker niet als je het vergelijkt met hoe ik ben opgegroeid, maar ze stralen iedere dag en de lach die op hun gezicht staat is een echte lach en dat is in mijn ogen toch een stukje geluk! Dat ik daar ben geweest en dat heb ervaren en mee heb gemaakt, vind ik ontzettend mooi en zal ik niet snel vergeten!