Petra vertelt over haar bijzonder vrijwilligerswerkavontuur in Cambodja!

Tuurlijk krijg je 2 maanden verlof Peet, zo gaaf, maar wel mooie foto’s sturen hoor en gewoon terugkomen! Mijn droom was om een maand vrijwilligerswerk te gaan doen in Azië. Of was mijn droom om een maand los te zijn van alle zorgen en verplichtingen, een maand tot mijzelf komen…waarschijnlijk het laatste!

Na een zoektocht door goede doelen, bounty eilanden en yoga retraites ben ik terecht gekomen bij een profit organisatie die het goede doel voor ogen heeft, Travel Active. Een beetje luxe, wifi, comfortabel bed en een betrouwbare organisatie die achter mij staat. Voor zo’n eerste keer was veiligheid ook belangrijk.

Mijn plan werd langzaam duidelijk, 3 weken vrijwilligerswerk in Cambodja. Ik kon kiezen tussen medical healthcare outreach of werken in een plaatselijk hospital. Omdat ik elke dag al aan het zorgen ben leek het mij een goed idee om te gaan ontzorgen: gezondheidsvoorlichting geven aan kinderen in noord Cambodja.

Vanaf januari 2019, mijn ticket en project geboekt, kropen de maanden, weken, dagen dichterbij voor vertrek. Een lang gekoesterde droom ging in vervulling, veel hobbels genomen en beren op de weg gehad, maar daar zat ik dan, juni 2019, keihard huilend in een vliegtuig, mijn dierbaren achterlatend, waarvoor? De Australiër naast mij dacht dat ik niet goed was en heeft mij 11 uur genegeerd.

In Cambodja heb ik 5 dagen per week, aan 2400 kinderen, op openbare scholen voorlichting gegeven. Waarom is hygiëne belangrijk en waarom moet je je tandenpoetsen? Hoe word je gezond oud. Iedere ochtend werd ik opgehaald door mr. Da en achterop de motor gingen we het achterland in. Strijdend tegen de bacteriën met deze oud-militair en mijn tolk. Onze rugzakken zaten vol met tandenborstels en tandpasta, die ik aan elk kind kon mee geven voor thuis, met dank aan mijn donateurs. Want noodzakelijk is deze voorlichting absoluut!

Schooltjes zonder elektriciteit, hele slechte gebitten, 3 kinderen die thuis een tandenborstel hadden op een groep van 40, dorpjes met 2 waterpompen, een ontwapenende glimlach, gespannen gezichtjes kijkend naar die grote blanke mevrouw, dankbaarheid bij de leerkrachten, kippen in het lokaal, koeien op het schoolplein, voetbal en “steen papier schaar”, ontbijt voor alle kinderen vanuit het world food program, meisjes die dametjes willen zijn en jongens die boevenstreken uithalen.

Doordat het een arm boeddhistisch land is voel je de warmte en eenvoud van de mensen, de gelijkheid en de openheid. Het is een leergierige, zorgzame samenleving met aandacht en respect voor de natuur en elkaar.

In het volunteershome was ik met 51 jaar wel een van de oudsten, maar nooit vroeg iemand naar mijn leeftijd, ik kwam net als een 18-jarige met een missie. Natuurlijk werd ik als “the mom” gezien en heb heel wat volunteers gerustgesteld en geholpen met hun koorts en malaria-angsten of apenbeten.

“Thank you teacher” zei een taxichauffeur die mij eerst behandelde als een reguliere toerist en toen ik mijn verhaal vertelde maakte hij een buiging. Mensen zijn heel dankbaar dat jij helpt hun land op te bouwen. Je voelt je bijna gedragen en dat geeft kracht om elke dag hetzelfde verhaal te vertellen over die kleine beestjes die je niet met het blote oog kunt zien maar die je ziek kunnen maken, little “meru”

Natuurlijk ben ik die druppel op de gloeiende plaat, maar het zet iets in beweging en hopelijk komt er na mij weer een enthousiaste volunteer die het verhaal herhaald, want dat is de kracht, de herhaling. Misschien wil jij die volunteer zijn, fantaseer maar en zet die eenvoudige stap!

Het was heel spannend om mijn veilige leven los te laten en een maand voor mezelf te kiezen. Maar als ik dan later lig uit te gaan op mijn bedje zal ik met een grote glimlach denken aan dit avontuur

Petra Spaan, wijkverpleegkundige