Wel of geen careerbreak voor Marieke?

En dan ben je de veertig gepasseerd en denk je bij jezelf: ‘Ik mag nog net zoveel jaren werken als dat ik gewerkt heb. Hoe wil ik die gaan invullen?’. Een vraag die niet alleen bij mij naar boven kwam toen ik hoorde dat mijn werkgever besloten had het bedrijf op te heffen. Maar een vraag die ik ook bij veel van mijn vrienden hoor. Je komt van school, gaat beginnen met werken en in mijn tijd (jaren 90) ging je niet een tussenjaar nemen. Je begon gelijk na school met het starten van een carrière. En zo ben ik ook doorgestoomd naar een managersfunctie met veel verantwoordelijkheid, veel druk en weinig tijd om na te denken over of dit nu echt is wat ik wil tot aan mijn pensioen wil doen. Natuurlijk kwam bij mij wel af en toe het gevoel of dit het nu was, maar dan word je weer opgeslokt door het dagelijkse leven en verdwijnt dat gevoel weer naar de achtergrond. Tot het moment dat je door omstandigheden deze vraag aan jezelf moet gaan stellen. Wil ik de ingeslagen weg volgen tot aan mijn pensioen?

Ga ik door in mijn eigen vakgebied? Wat logisch is omdat ik daar mijn netwerk en expertise in opgebouwd heb. Het is toch al erg lastig voor een 45 jarige om een nieuwe baan te vinden. Of grijp ik de kans om bij mijn zoektocht naar een nieuwe baan eerst eens goed na te denken over wat ik wil met de tweede helft van mijn werkbare leven? Nu is het moment om daar in alle rust over na te denken. En natuurlijk voel ik de druk om gelijk te gaan solliciteren. Ook ik heb mijn financiële verplichtingen. En de UWV is ook maar voor twee jaar en dan kan ik maar beter gelijk op zoek. Echter, hoe belangrijk is het juist dan om een stap op de plaats te doen en jezelf de vraag te stellen: ‘Wat zou ik nu het liefst willen?’. Ben ik gelukkig met wat ik nu doe of weet ik eigenlijk al dat ik het liefst wat anders zou willen doen? Maar ik weet niet hoe en wat en of ik het lef hiervoor heb. En laten we hier wel realistisch in blijven, een tuinman kan niet opeens een chirurg worden. Maar gun jezelf de tijd om hierover na te denken, deze tijd is een cadeau aan jezelf. En wellicht denk je na je zoektocht: ‘Wat ik nu doe is eigenlijk wat ik het liefste doe’. Helemaal goed, in elk geval heb je er over nagedacht wie je bent en wat je wilt.

Maar hoe ga je deze tijd creëren? Hoe ga je de rust creëren om hierover na te denken en om weer bij jezelf te komen? Zonder je functie als ouder, werkgever, vriend, partner, sportmaat etc. Zonder de tijdsdruk van al je sociale verplichtingen. Mijn oplossing….vrijwilligerswerk in mijn eentje! In een land waar ik uitgedaagd word en waar ik met mijzelf geconfronteerd word. Om te achterhalen wie ik nu in de kern ben, want hoe vaak ben je alleen met jezelf voor een bepaalde periode? En bij voorkeur ga ik naar een plek waar je even geen contact hebt met sociale media. In mijn geval werd die plek Zimbabwe, bij het Wildlife project Chipangali. Twee weken, want ik vond niet dat ik in mijn tijd van sollicitaties langer weg kon.

Het was een hoop wikken en wegen…Voor mijn werk ben ik al zo vaak alleen op reis geweest, maar dit is toch anders. En gelukkig heb ik een man die zei: ‘Als je dit nodig hebt om na te denken over wat je wilt met de rest van je werkbare leven, dan moet je gaan.’ En dan zit je opeens in een hutje zonder stroom, tussen de spinnen en muizen en heb je opeens veel tijd om na te denken. En het is op deze plek waar ik de beslissing heb genomen om mijn carrière helemaal om te gooien en 180 graden te draaien. Het was het moment waarop ik dacht: ‘Als ik dit wil dan moet ik het nu doen!’. Ik kan dit, net zoals ik mezelf uitgedaagd heb om naar Zimbabwe te gaan. Naar een omgeving waar het niemand uitmaakt wat je doet, wat voor auto je rijdt of wat voor baan je hebt. Met z’n allen ben je daar om dezelfde reden, als vrijwilliger je steentje bijdragen.

Het is een cadeau aan jezelf dat ik iedereen gun en niet alleen diegene die een tussenjaar willen nemen om zichzelf te ontwikkelen. Grijp de kans om alleen met jezelf geconfronteerd te worden en wie weet wat het je gaat brengen! Ik heb gevoeld dat alleen zijn niet eenzaam is. Dat ik het zelf kan redden. En natuurlijk wist ik dat wel, maar het is een bevestiging dat ik een uitdaging aan kan gaan met mijzelf en dat ik gewoon voor die andere soort baan moet gaan. En lukt het niet, dan kan ik altijd weer terug naar mijn oude vakgebied. Maar ik ben er in elk geval voor gegaan!

Je hebt de keuze tussen reizen vanaf twee weken. Zelf zal ik een ieder wel willen aanraden om te kiezen voor een reis van minimaal 3 weken, omdat je toch even los moet komen van je dagelijkse leven. Ik ben zelfs een aantal maanden na het Wildlife project nog een keer naar een Wildlife project gegaan, dit keer in Maleisië.

Sta je zelf ook op het keerpunt van een carrière break of switch? Dan is mijn overtuiging dat vrijwilligerswerk in een land waar je buiten je comfort zone bent je absoluut kan helpen! Belangrijk hierbij is wel om goed te overleggen met Travel Active wat voor soort reis het beste bij je past. Zelf zat ik in Zimbabwe met vier jongvolwassenen, die bijna mijn kinderen konden zijn. Maar voor mij bracht dit juist een extra perspectief, omdat zij weer heel anders tegen het leven aankijken. Het is dan wel aan jou om hierin een weg te vinden, want je moet het toch met elkaar doen. In Maleisië zat ik met veel backpackers in een hostel met wifi beter dan thuis. Hierdoor kwam ik niet echt los van thuis en hoefde ik mijzelf minder uit te dagen. Dit ligt ook geheel aan je doel van de reis waar je voor kiest.

Momenteel sta ik weer op het punt om een nieuwe reis te boeken naar Namibië voor een Wildlife project. Omdat ik gemerkt heb dat ik het heel spannend vind, maar vooral zeer prettig om eens in de zoveel tijd puur en alleen met mijzelf geconfronteerd te worden. Om in een omgeving te zijn waar niemand wat van je verwacht, behalve dat je meehelpt met het project.