Liza keek haar ogen uit in Australië en Nieuw-Zeeland

Ik schrijf deze blog met een grote grijns op mijn gezicht, want wauw.. wat heb ik een reis achter de rug. Ik ben inmiddels al een paar weekjes terug in de lage landen, maar ik kan echt terug kijken op een geweldige vier maanden vol hoogtepunten in Australië en Nieuw-Zeeland. Toen ik afgelopen week mijn fotoboek heb afgemaakt, heb ik nog eens goed nagenoten van alles wat ik daar heb gezien en gedaan. Stiekem lijkt alles zo toch alweer lang geleden, het terug wennen in Nederland en het kwijt raken van de jetlag gingen een stuk sneller dan verwacht. Desondanks blijft het heerlijk om met dit stormachtige weer iedereen jaloers te maken met mijn zongebruind huidje en prachtige foto’s. Nu ik alles nog goed in mijn hoofd heb zitten, is dit een geschikt moment om de bijbehorende verhalen eens op te schrijven, om nog wat extra na te genieten (vandaar die grote grijns ook).

Na enkele maanden druk te zijn geweest met voorbereiden, vertrok ik begin september naar de andere kant van de wereld. Aangezien ik nog nooit op Schiphol was geweest, voelde ik me meteen al een heuse toerist op ons grote, nationale vliegveld. Dit vliegveld leek acht uur later bij de overstap in Dubai echter alweer ontzettend klein. Na een heel gave dagtrip in Singapore (waar het nog benauwder dan in de Nederlandse zomer was), arriveerde ik vervolgens met mijn Travel Active groep in Sydney, ook al zo’n toffe stad. Daar had ik met hen een oriëntatie over het werken en wat activiteiten in Australië. Voor mij was dat iets minder relevant, omdat ik (bewust) alleen een toeristenvisum had en van plan was om vier maanden lang alleen maar te gaan reizen. Ik had hiervoor gekozen omdat mijn voorkeur lag bij iets korter weg van huis te zijn en me alleen maar op het reizen te richten.

Ik vond het voor mijn aller eerste reis alleen, erg prettig om een organisatie en mensen te hebben om op terug te kunnen vallen. Het was vooral heel fijn om gezellige mensen om me heen te hebben om onderweg tegenaan te babbelen, de stad Sidney en Manly Beach te verkennen en om mee op stap te gaan tot in de late uurtjes (uiteraard in het kader van meteen het juiste ritme pakken). Ik heb een aantal mensen leren kennen met wie ik nog steeds contact heb en met wie ik ook zeker contact hoop te houden. Na de drie dagen oriënteren in Sydney was het echter tijd om allemaal een eigen weg te gaan. Hoewel ik het wel spannend vond om nu echt zelf op pad te gaan, duurde het niet lang voor ik weer nieuwe vrienden had gemaakt. Als er iets is dat ik heb geleerd tijdens het reizen, is dat het wel: ook al reis je alleen, je bent het eigenlijk nooit lang. Daardoor hoef je ook niet alles vooruit te plannen. Iedereen zit daar met dezelfde instelling om iets van de wereld te zien, dus er zijn altijd wel mensen die met je iets willen ondernemen. De spontane tours, uitjes en wandelingen die ik heb gemaakt, zijn misschien wel het beste geweest van de hele reis. Hoe was ik anders terecht gekomen op de Eat Street en het Oktoberfest in Brisbane, bij een privéstrand met een koraalrif en schildpadden op Great Keppel Island, Halverwege de Mount Taranaki of liftend bij locals in de auto in Raglan en Wanaka?

Maar, om terug te gaan naar het verhaal. Vanaf Sydney vloog ik naar het noorden van Australië, waar het op dat moment al een stuk warmer was. Ik vertrok naar Cairns een bewuste keuze waar ik geen spijt van kreeg. Op deze manier kon ik lekker met het mooie weer mee vanaf de oostkust naar beneden reizen, al werd het richting het zuiden in oktober wel ietsje frisser. Enkele hoogtepunten waren toch wel de tours naar de Whitsundays en Fraser Island. Ik heb nog een week lang zand uit m’n oren gehaald nadat ik van een zandduin een meer in was gerold, maar dat was het absoluut waard. Ook Great Keppel Island, de zonsondergang op de Carlo Sand Blow (Rainbow Beach), het War Memorial in Canberra, de Great Ocean Road en het overnachten in het Daintree Forest (oudste regenwoud ter wereld) waren onverwachte pareltjes.

Nadat ik in zes weken de volledige oostkust van Australië van Cairns tot aan Melbourne en the Grampians had afgereisd, vloog ik eind oktober naar Hobart, waar ik weer een aantal van mijn allereerste reisgenootjes van Travel Active trof. Zij besloten om met me mee te gaan op een vijfdaagse tour door Tasmanië. Enkele locals verbaasden zich erover dat ik op mijn eerste reis naar Australië meteen ook naar Tasmanië was gekomen, toch zou ik het iedereen aanraden! Hier bezocht ik de Nelson Falls, ging ik op hike naar de Marion’s Lookout op Mt Cradle, bezocht ik Natureworld, en beklom ik de Mt Amos: wat een prachtig eiland was dat!

Begin november was het alweer tijd om Australië te verlaten en door te vliegen naar Auckland. Ergens vond ik dat heel jammer, want ik had al zoveel leuke mensen ontmoet en zo’n mooie tijd achter de rug in Australië, dat het lastig zou gaan worden om te evenaren. Ik besloot om alles maar weer over me heen te laten komen, want dat leek toch iedere keer weer de beste strategie te zijn. Zo bleek ook gelijk tijdens mijn eerste dagen in Nieuw-Zeeland, dat land moet haast wel gefotoshopt zijn… Het is er zo absurd groen! Ik bleef onderweg met de bus maar vol ongeloof uit het raam staren naar alle heuvels, schapen, koeien, paarden, bergen, etc. Bovendien maakte ik op de Stray-bus nog veel meer nieuwe vrienden met wie ik steeds een week samen kon reizen. Dat was tijdens het reizen ontzettend gezellig. Ook terug in Nederland heb ik mijn eerste oud-reisgenootjes intussen alweer ontmoet. De Maximus-pass van Stray gaf me de gelegenheid om (bijna) het hele land af te reizen en op die manier heel veel te zien. Reken maar dat ik hier goed gebruik van heb gemaakt!

Wat een hoop verscheidenheid is er te vinden in Nieuw-Zeeland. Van Cathedral Cove en de Waitomo Caves tot de Tongariro Crossing, Wai-o-tapu Geothermal Wonderland, Abel Tasman national park en de Franz Josef Glacier tot Doubtful Sound en Mount Cook op het Zuidereiland. Dit is echter niet allemaal in één blogje uit te leggen. Met de enorme bergkammen en fjorden is het zuiden misschien wel indrukwekkender dan het noorden. Het noorden is daarentegen weer idyllischer, met alle groene heuvels, vulkanische activiteit en Maori-plaatsjes. Ik kan niet anders dan zeggen dat ik op beide eilanden alleen maar heb genoten van alle natuur, activiteiten en de mensen. De overtocht met de ferry van Wellington naar Picton, de Roys Peak bij Wanaka, het bungeejumpen bij Queenstown en het blackwater raften bij Rotorua en Hobbiton overtroffen zelfs mijn grootste verwachtingen. De veel gestelde vraag wat ik nou het mooiste vond, is dus eigenlijk gewoon niet te beantwoorden.

Het enige dat ik misschien een beetje gemist heb tijdens het reizen, was het kerstgevoel. Al zorgde het ijs bij Mount Cook ervoor dat het toch nog een beetje een witte kerst was.. Het voelt zo vreemd om met een korte broek en T-shirt rond te lopen op kerstavond, in plaats van lekker knus met de familie binnen te zitten gourmetten. Misschien was het nog wel onwerkelijker om met temperaturen boven de twintig graden in een parkje in Sydney te zitten tijdens oudejaarsdag, om vanaf hier te kijken naar de vuurwerkshow boven het Opera House en de Harbour Bridge, in plaats van met een dikke jas met sjaal de straat op te gaan. Ik mag dus eigenlijk helemaal niet klagen en dat zal ik dan ook vooral niet doen.